Του Δημήτρη Παπαγεωργίου
Άρχισε, προχθές, η δίκη του Άκη Τσοχατζόπουλου και των 18 συγκατηγορουμένων του για το «μαύρο πολιτικό χρήμα» από εξοπλιστικά προγράμματα. Μία υπόθεση χαρακτηριστική της μεταπολιτευτικής πραγματικότητας. Οι κατηγορούμενοι βρίσκονται αντιμέτωποι με το αδίκημα της νομιμοποίησης εσόδων από παράνομη δραστηριότητα κατ’ επάγγελμα και κατ' εξακολούθηση.
Ίσως μία κατηγορία που θα έπρεπε να αποδοθεί σε πολλούς περισσότερους! Που θα έπρεπε ίσως να χαρακτηρίσει ολόκληρο το πολιτικό σύστημα των τελευταίων 40 – και κάτι – ετών.
Σύμφωνα με το κατηγορητήριο, «τέλεσαν ενεργώντας από κοινού ή και μόνοι τους το αδίκημα της νομιμοποίησης εσόδων από εγκληματική δραστηριότητα, η οποία συνίσταται στο αδίκημα της κατ' εξακολούθηση παθητικής δωροδοκίας του πρώην υπουργού στρεφόμενης κατά του ελληνικού δημοσίου».
Σύμφωνα με το κατηγορητήριο, «τέλεσαν ενεργώντας από κοινού ή και μόνοι τους το αδίκημα της νομιμοποίησης εσόδων από εγκληματική δραστηριότητα, η οποία συνίσταται στο αδίκημα της κατ' εξακολούθηση παθητικής δωροδοκίας του πρώην υπουργού στρεφόμενης κατά του ελληνικού δημοσίου».
Μία κατηγορία επίσης χαρακτηριστική του τρόπου με τον οποίο η σημερινή – και χτεσινή - κοινοβουλευτική ελίτ έπεσε κυριολεκτικά με τα μούτρα σε μια διαδικασία παράνομου πλουτισμού, καλλιεργώντας μία παρόμοια νοοτροπία και σε ένα μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού. Προσωπικά είμαι παιδί της μεταπολίτευσης. Γεννημένος στο τέλος του 1980, το μόνο που γνώρισα ήταν η μεταπολιτευτική Δημοκρατία της χώρας αυτής. Συνυφασμένη με μια έντονη αίσθηση “βολέματος”.
Θυμάμαι τις αντιδράσεις του περίγυρού μου, οικογενειακού και φιλικού όταν αρνήθηκα να μπω στην διαδικασία του να “βολευτώ” σε μια “υπηρεσία” όπως η Πυροσβεστική ή κάτι άλλο. Άλλοι κούναγαν το κεφάλι τους στενοχωρημένοι ενώ άλλοι σχολίαζαν την ξεροκεφαλιά μου. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό, δεν είναι μόνο το “όραμα” του δημοσίου, που κατέστρεψε την χώρα αυτή. Δεν είναι μόνον η διαφθορά, για την οποία μπορεί πολύ εύκολα να επιδείξει ώς κεντρικό παράδειγμα την περίπτωση του Άκη Τσοχατζόπουλου και της συζύγου του. Δεν είναι μόνον η ολοκληρωτική παράδοση της χώρας σε έναν τουρκο-μπαροκ τσιφτετελορυθμό και τα “πιάτα” που έσπαγαν στα πολιτιστικά κέντρα – κατά τον Ευάγγελο Γιαννόπουλο – του σοσιαλισμού.
Ο ιδιωτικός τομέας, τον οποίο κάποιοι προσπαθούν να παρουσιάσουν ως... λύση ή ως υγιή ήταν τα ίδια και χειρότερα. Στον ιδιωτικό τομέα το αποτέλεσμα των τόσων ετών δοσοληψίας με το κράτος και τις δομές του ήταν η δημιουργία ενός άρρωστου, πολύ άρρωστου κλίματος. Όλα αυτά όμως έχουν την βάση τους σε ένα και μόνο πράγμα. Την κουλτούρα. Την κουλτούρα αυτών που έκαναν την αποκατάσταση της Δημοκρατίας, θυσιάζοντας την Κύπρο. Της πολιτικής τάξης της χώρας που επέστρεψε από τα Παρίσια και τις Αμερικές και τους νέους “ακτιβιστές” του αντιδικτατορικού αγώνα, που τους πλαισίωσαν άμεσα και ενσωματώθηκαν στο πολιτικό σύστημα για να δημιουργήσουν την νέα ελίτ.
Οι κατηγορούμενοι έδρασαν... κατ' επάγγελμα!
Και ανήκουν όλοι σε αυτή την τάξη. Των “ακτιβιστών” που έπεσαν με τα μούτρα στην πολιτική, για να φτάσουν λίγα χρόνια μετά να έχουν περιουσίες δισεκατομμυρίων. Στο πολυσέλιδο παραπεμπτικό βούλευμα που αναγνώστηκε στο δικαστήριο αναφέρεται, για το σύνολο των κατηγορουμένων, ότι διέπραξαν τις πράξεις που τους αποδίδονται ως μέλη οργάνωσης που δημιουργήθηκε το 1998 «..... ενεργώντας κατ' επάγγελμα διότι από την επανειλημμένη τέλεση της πράξης και την υποδομή που είχε διαμορφώσει προκύπτει σκοπός του για πορισμό εισοδήματος και σταθερή ροπή του προς τη διάπραξη του εγκλήματος της νομιμοποίησης εσόδων από εγκληματική δραστηριότητα.
Τέλεσε τις ως άνω πράξεις βάσει σχεδίου αλλά συμμετέχοντας σε οργάνωση δια της οποίας τοποθετήθηκαν και αποκρύφτηκαν σημαντικότατου ύψους παράνομα έσοδα μέσω ενός καλοστημένου και πολύπλοκου δικτύου εγχώριων και εξωχώριων εταιριών και της χρησιμοποίησης πλήθους τραπεζικών λογαριασμών για την εξαφάνιση των ιχνών των χρημάτων μέσα από δαιδαλώδεις διαδρομές έχοντας διαμορφώσει οργανωμένη ετοιμότητα τέλεσης νομιμοποίησης εσόδων».
Στο εδώλιο θα καθίσουν, με βάση το βούλευμα (υπ' αρ. 545/2013) που εξέδωσε το Συμβούλιο Εφετών για τη μεγάλη υπόθεση πολιτικής διαφθοράς, τόσο ο πρώην υπουργός όσο και η νυν σύζυγός του Βίκυ Σταμάτη, η πρώην σύζυγός του Γκούντρουν Τσοχατζοπούλου, η κόρη του Αρετή Τσοχατζοπούλου, ο εξάδελφός του Νίκος Ζήγρας, ο αδελφός της Β. Σταμάτη, Παναγιώτης, η λογίστρια Ευφροσύνη Λαμπροπούλου, ο κατασκευαστής Αστέριος Οικονομίδης, ο επιχειρηματίας Γιώργος Σαχπατζίδης, ο πρώην γγ Εξοπλισμών και «δεξί χέρι» του 'Ακη Τσοχατζόπουλου Γιάννης Σμπώκος, η δικηγόρος Ταλίτα Τσεκούρα, ο εκπρόσωπος της υπεράκτιας εταιρείας Morelia Ορατιος Μελάς, ο φερόμενος ως συνιδιοκτήτης της υπεράκτιας εταιρείας Torcaso Κωνσταντίνος Αντωνιάδης, ο φερόμενος ως ιδιοκτήτης της υπεράκτιας εταιρείας Nobilis Νίκος Γεωργουλάκης, ο φερόμενος ως συνιδιοκτήτης της Torcaso Παντελής Ζαχαριάδης.
Επίσης, στο εδώλιο θα καθίσουν οι Σπυρίδων Χατζηνικολάου, Γιώργος Κωνσταντάτος, Φωτης Αρβανίτης και Νίκος Καρατζάς. Ένα ολόκληρο πλήθος κατηγορουμένων και ένας ολόκληρος στρατός δικηγόρων που θα αναλάβουν την υπεράσπισή τους.
O Άκης Τσοχατζόπουλος: Από σχεδόν πρωθυπουργός στον Κορυδαλλό
Κεντρικό όμως πρόσωπο όλης αυτής της ιστορίας είναι ο Άκης Τσοχατζόπουλος. Θα μπορούσε πολλά να πεί κανείς για την προσωπικότητά του και το πόσο γρήγορα έπεσε από όλα αυτά που θεωρούσε δεδομένα. Την καλύτερη περιγραφή όμως την κάνει ένα μικρό email που κάνει τον γύρο του διαδικτύου της τελευταίες ημέρες:
4Αριβισμός/Κοινωνική Αναρρίχηση.
Ο Άκης μεγαλώνει σε μικροαστική οικογένεια στην Θεσσαλονίκη του '50. Ο πατέρας του είναι οδηγός λεωφορείου, και ο ίδιος εργάζεται προκειμένου να βρει χρήματα για να σπουδάσει στην Γερμανία. Τα βιώματα αυτά παίζουν καθοριστικό ρόλο στην μετέπειτα πορεία, αφού είναι φανερό ότι ο Άκης κάνει ότι μπορεί για να διαγράψει το ταπεινό (για εκείνον) παρελθόν. Έτσι μόλις αρπάξει την εξουσία μεταμορφώνεται. Ο λαϊκός τύπος δίνει τη θέση του σε έναν βαρόνο που διάγει τρυφηλή ζωή τίγκα στις πολυτέλειες. Μεγάλη ζωή με τεράστια έξοδα που φορτώνονται στο δημόσιο ταμείο, δηλαδή στους τίμιους Έλληνες. Το αποκορύφωμα έρχεται το 2004 με τον δεύτερο του γάμο-υπερπαραγωγή στο Παρίσι που ξεπέρασε κάθε βλαχομπαρόκ φαντασίωση.
Ο Άκης μεγαλώνει σε μικροαστική οικογένεια στην Θεσσαλονίκη του '50. Ο πατέρας του είναι οδηγός λεωφορείου, και ο ίδιος εργάζεται προκειμένου να βρει χρήματα για να σπουδάσει στην Γερμανία. Τα βιώματα αυτά παίζουν καθοριστικό ρόλο στην μετέπειτα πορεία, αφού είναι φανερό ότι ο Άκης κάνει ότι μπορεί για να διαγράψει το ταπεινό (για εκείνον) παρελθόν. Έτσι μόλις αρπάξει την εξουσία μεταμορφώνεται. Ο λαϊκός τύπος δίνει τη θέση του σε έναν βαρόνο που διάγει τρυφηλή ζωή τίγκα στις πολυτέλειες. Μεγάλη ζωή με τεράστια έξοδα που φορτώνονται στο δημόσιο ταμείο, δηλαδή στους τίμιους Έλληνες. Το αποκορύφωμα έρχεται το 2004 με τον δεύτερο του γάμο-υπερπαραγωγή στο Παρίσι που ξεπέρασε κάθε βλαχομπαρόκ φαντασίωση.
4Διαφθορά.
Ο Άκης υπήρξε υπουργός για 20 ολόκληρα χρόνια. Από το 1981 έως το 2004 με μια μικρή διακοπή το 1990-93, συμμετείχε σε όλες τις κυβερνήσεις. Ουσιαστικά το μόνο επάγγελμα που εξάσκησε είναι αυτό του "πολιτικού". Και εφόσον δεν προέρχεται από πλούσια οικογένεια, δεν δικαιολογείται με τίποτα η περιουσία που διαθέτει. Ακίνητα με θέα Ακρόπολη, βίλες με πισίνα κλπ, off shore εταιρίες, γεμάτοι τραπεζικοί λογαριασμοί... και όλα αυτά με την βουλευτική αποζημίωση; Προφανώς όχι!
Ο Άκης υπήρξε υπουργός για 20 ολόκληρα χρόνια. Από το 1981 έως το 2004 με μια μικρή διακοπή το 1990-93, συμμετείχε σε όλες τις κυβερνήσεις. Ουσιαστικά το μόνο επάγγελμα που εξάσκησε είναι αυτό του "πολιτικού". Και εφόσον δεν προέρχεται από πλούσια οικογένεια, δεν δικαιολογείται με τίποτα η περιουσία που διαθέτει. Ακίνητα με θέα Ακρόπολη, βίλες με πισίνα κλπ, off shore εταιρίες, γεμάτοι τραπεζικοί λογαριασμοί... και όλα αυτά με την βουλευτική αποζημίωση; Προφανώς όχι!
4Αριστερίστικη Ρητορική.
Και ενώ ο Άκης πλουτίζει, στους λόγους του εμφανίζεται υπερασπιστής των φτωχών και αδυνάτων! Ένας άλλος τομέας στον οποίο ο Άκης δημιούργησε σχολή είναι εκείνος της Αριστερής Ρητορικής. Της κίβδηλης ιδεολογίας που χαϊδεύει τα αυτιά των πολλών ενώ ωφελεί μόνο τον ίδιο και τους αυλικούς του. Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικά που μαστίζει το δημόσιο λόγο στην Ελλάδα. Δαιμονοποίηση του Πατριωτικού Αντιλόγου με τον χαρακτηρισμό του ως "φασιστικού" και ταυτόχρονα πλειοδοσία σε αριστερίστικες κορώνες χωρίς αντίκρισμα για τους αποχαυνωμένους ψηφοφόρους. Με αυτό τον τρόπο περνάνε όλες οι αποφάσεις που λαμβάνονται στα ξένα κέντρα αποφάσεων ενώ ταυτόχρονα η προπαγάνδα και η λάσπη δουλεύουν για την δήθεν "σοσιαλιστική" κυβέρνηση που μέριμνα για το λαό. Και φυσικά οι σοσιαλΗστές λακέδες αρπάζουν ένα μεγάλο κομμάτι από την λεία που λέγεται Ελλάδα.
Και ενώ ο Άκης πλουτίζει, στους λόγους του εμφανίζεται υπερασπιστής των φτωχών και αδυνάτων! Ένας άλλος τομέας στον οποίο ο Άκης δημιούργησε σχολή είναι εκείνος της Αριστερής Ρητορικής. Της κίβδηλης ιδεολογίας που χαϊδεύει τα αυτιά των πολλών ενώ ωφελεί μόνο τον ίδιο και τους αυλικούς του. Αυτό είναι ένα χαρακτηριστικά που μαστίζει το δημόσιο λόγο στην Ελλάδα. Δαιμονοποίηση του Πατριωτικού Αντιλόγου με τον χαρακτηρισμό του ως "φασιστικού" και ταυτόχρονα πλειοδοσία σε αριστερίστικες κορώνες χωρίς αντίκρισμα για τους αποχαυνωμένους ψηφοφόρους. Με αυτό τον τρόπο περνάνε όλες οι αποφάσεις που λαμβάνονται στα ξένα κέντρα αποφάσεων ενώ ταυτόχρονα η προπαγάνδα και η λάσπη δουλεύουν για την δήθεν "σοσιαλιστική" κυβέρνηση που μέριμνα για το λαό. Και φυσικά οι σοσιαλΗστές λακέδες αρπάζουν ένα μεγάλο κομμάτι από την λεία που λέγεται Ελλάδα.
4 Διαπλοκή
Το μόνο προσόν που διέθετε ο Άκης ήταν η προσωπική του φιλία με τον Αντρέα Παπανδρέου. Χάρις σε αυτήν και μόνο έγινε υπουργός και έφτασε να διεκδικήσει την πρωθυπουργία της χώρας το 1995, χάνοντας για ελάχιστες ψήφους. Δημιούργησε έτσι την άλλη Μεγάλη σχολή των διαπλεκόμενων που αδιαφορούν για την κοινωνία και το Έθνος αφού αντλούν την δύναμη τους από τις πολιτικές λυκοφιλίες.
Πρόκειται για μία δίκη – σύμβολο. Στο πρόσωπο του Άκη Τσοχατζόπουλου δικάζεται μία γενιά. Κάποιοι θέλουν να την ... πληρώσει μόνο αυτός, για να καλυφθούν οι ίδιοι. Και με δεδομένο το πώς κινούνται τα πράγματα στην πολιτική σκηνή της χώρας ίσως το πετύχουν.
Το μόνο προσόν που διέθετε ο Άκης ήταν η προσωπική του φιλία με τον Αντρέα Παπανδρέου. Χάρις σε αυτήν και μόνο έγινε υπουργός και έφτασε να διεκδικήσει την πρωθυπουργία της χώρας το 1995, χάνοντας για ελάχιστες ψήφους. Δημιούργησε έτσι την άλλη Μεγάλη σχολή των διαπλεκόμενων που αδιαφορούν για την κοινωνία και το Έθνος αφού αντλούν την δύναμη τους από τις πολιτικές λυκοφιλίες.
Πρόκειται για μία δίκη – σύμβολο. Στο πρόσωπο του Άκη Τσοχατζόπουλου δικάζεται μία γενιά. Κάποιοι θέλουν να την ... πληρώσει μόνο αυτός, για να καλυφθούν οι ίδιοι. Και με δεδομένο το πώς κινούνται τα πράγματα στην πολιτική σκηνή της χώρας ίσως το πετύχουν.
www.elora.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου