Πρέπει! Πρέπει! Πρέπει!

Του πολίτη Παναγιώτη Παπαγαρυφάλλου
Προέδρου της Επιτροπής Ενημερώσεως Εθνικών Θεμάτων

Ολημερίς και ολονυχτίς ακούμε και διαβάζουμε τις "φιλοσοφημένες" δηλώσεις και τα σχόλια πρωθυπουργού, υπουργών, βουλευτών και  κάθε λογής πολιτικών στελεχών και δημοσιογράφων που μας λένε:

"Πρέπει να προχωρήσουμε στην ανάπτυξη για να γίνουν επενδύσεις και να δημιουργηθούν θέσεις εργασίας".

Με το "πρέπει" ξυπνούν και με το "πρέπει" κοιμούνται.

Μας λένε το αυτονόητο και κανένας δεν έχει αντίρρηση να κάνουν πράξη το "πρέπει".

Ο Κων/νος Καραμανλής όταν επέστρεψε ως… αντιστασιακός εκ Παρισίων, είχε δηλώσει: "Το "πρέπει" πρέπει να διαγραφεί από το ελληνικό λεξιλόγιο.

Ο Γερμανός διανοητής Γκαίτε έλεγε στον "Φάουστ" ότι: "Το πρέπει είναι σκληρό".

Πρόκειται για μια λεξούλα, η οποία όμως σημαδεύει τα πεπρωμένα των ανθρώπων, των κοινωνιών και των κρατών.

Αν το "πρέπει" γινόταν πράξη άλλη  θα ήταν η ιστορική εξέλιξη της ανθρωπότητας.

Για τους λόγους αυτούς θεωρώ χρήσιμο να παραθέσω ολόκληρο το "πρέπει", όπως το είδε, από τη σκοπιά της ποίησης, η λογοτέχνις Ελευθερία Παπαγαρυφάλλου.

Να, λοιπόν, το "Πρέπει":

Το «πρέπει» βασιλεύει στη ζωή

στα χείλη των ανθρώπων

στα χείλη των πολιτικών

και των πλάνων δημοκόπων

Μια τόση δα μικρούλα λέξη                                    .

που καθορίζει τη ζωή, χιονίζει βρέξει

με το «πρέπει» ξυπνούν οι άνθρωποι

μ' αυτό προγραμματίζουν

μ' αυτό πορεύονται κι όνειρα χτίζουν.

Όμως το «πρέπει» είναι σκληρό, όπως έλεγε ο Γκαίτε

απαιτεί προσπάθειες και μόχθο μεγάλο

αλλά δεν πραγματώνεται ολότελα το δίχως άλλο.

Άλλο τι θέλουν οι άνθρωποι λέγοντας «πρέπει»

μα η άτεγκτη ζωή τα πάντα ανατρέπει.

Αιώνιος νόμος διαλεκτικός της μοίρας του ανθρώπου

το «πρέπει» πάντα κυνηγά, το «πρέπει» ονειρεύεται

και θέλει δε θέλει μ' αυτό πορεύεται.

Χωρίς αυτό τ' αμείλικτο το «πρέπει» δεν θα υπήρχε ιστορία

θα ήταν όλα στάσιμα σε πλήρη ακινησία

γι' αυτό κι αν μοιάζει άφθαστο το «πρέπει το σκληρό».

Το κυνηγούν οι άνθρωποι πεθαίνοντας μ' αυτό.