Οι εξελίξεις σε δυο θέματα αμέσου ενδιαφέροντος για την ελληνική εξωτερική πολιτική, αυτά του Κυπριακού και της ονομασίας της ΠΓΔΜ, εγείρουν ένα θεμελιακό ερώτημα για όσους παρατηρούν τις εξελίξεις, προσπαθώντας να διακρίνουν ποιοι είναι τελικά οι στόχοι μας. Αυτό είναι και το θεμελιακό ερώτημα…
Του Μιχαήλ Βασιλείου
Στο Κυπριακό, αυτό που βρίσκεται σε εξέλιξη είναι ένα παιχνίδι, με την ελληνική και την τουρκική πλευρά να σπρώχνουν προς διαφορετικές κατευθύνσεις, με την πρώτη να τάσσεται υπέρ μιας ενιαίας και αδιαίρετης Κυπριακής Δημοκρατίας, με δύο ομόσπονδα συστατικά μέρη. Αυτό σημαίνει μία και αδιαίρετη διεθνή προσωπικότητα, αρκεί να διασφαλίζεται η μη νομιμοποίηση των τετελεσμένων του 1974 και όλα τα υπόλοιπα τα συζητάμε.
Η Τουρκία όμως (το να συζητάμε για Τουρκοκύπριους είναι απλά αστείο, καθώς ελέγχονται απόλυτα) πολύ απλά δεν επιθυμεί αυτό, αλλά μια πολύ πιο χαλαρή ένωση, όπου η ενιαία κυριαρχία θα προέρχεται και από τις δύο «συνιστώσες» την Ελληνοκυπριακή και την Τουρκοκυπριακή.
Για να προέρχεται όμως και από τη δεύτερη, με απλά λόγια σημαίνει την έμμεση αναγνώρισή της (αλλιώς ποια κυριαρχία θα δώσει στο νέο κράτος), οπότε εάν κάποτε τα πράγματα δεν πάνε καλά και οι Τουρκοκύπριοι (δηλαδή διατάξουν οι Τούρκοι…) αποσχιστούν, τότε δεν θα έχουν πρόβλημα αναγνώρισης και έτσι θα έχουν περάσει τα τετελεσμένα της εισβολής και κατοχής από το 1974…
Και για να μην έχουμε αμφιβολίες για το τι εξυφαίνεται στο παρασκήνιο, ο πανάθλιος μεσολαβητής του ΟΗΕ, πρώην υπουργός Εξωτερικών της Αυστραλίας, Αλεξάντερ Ντάουνερ, που ανέχεται η ελληνική (ελλαδική και κυπριακή) πλευρά, παρότι έχει τη δική του ατζέντα που τον έκανε να επιθυμεί την ανάμιξη και την εξασφάλιση της αναγνώρισης των κατεχομένων (βλ.http://www.defence-point.gr/news/?p=90758) προέβη στην απόλυτη πρόκληση και πήγε στα κατεχόμενα για να συναντήσει στην τουρκική «πρεσβεία» τον Έρογλου…
Το ζήτημα είναι, εάν κανείς από εμάς τους κοινούς θνητούς έχει καταλάβει ποιο είναι το ακριβές περιεχόμενο της ελληνικής θέσης στο θέμα, μπας και καταλάβουμε ποια είναι τα διαπραγματευτικά περιθώρια. Διότι το διζωνική, δικοινοτική, ομοσπονδία, φαίνεται ότι τελικά δεν λέει και πολλά πράγματα. Κι αυτό αποδεικνύεται από το «νερό» που χωράει, αφού ο «διεθνής παράγων» έχει αναλωθεί να βρει τη «λύση» μέσω περίτεχνων διατυπώσεων στο κείμενο της κοινής διακήρυξης που θα ανοίξει τον δρόμο για περαιτέρω διαπραγματεύσεις.
Κανείς δεν σκέπτεται, ότι τελικά το όλο παιχνίδι που παίζεται, είναι η εξεύρεσης της διατύπωσης αυτής που θα επιτρέπει και στις δυο πλευρές να υποστηρίζουν πως τήρησαν τις διακηρυκτικές τους δεσμεύσεις… Άρα, επί της ουσίας μηδέν εις το πηλίκο, αφού αμφότερες οι πλευρές παραμένουν άκαμπτες στις θέσεις τους.
Άρα και η Τουρκία, προφανώς στόχο έχει να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις δημιουργίας μελλοντικού αδιεξόδου και απεμπλοκής από την «ένωση» με τους Ελληνοκύπριους, χωρίς να έχει να αντιμετωπίσει πάλι το αδιέξοδο τεσσάρων δεκαετιών με τη παραμονή των Τουρκοκυπρίων σε απομόνωση. Άρα, θα έχει πετύχει τη νομιμοποίηση των τετελεσμένων της εισβολής και της κατοχής, άρα θα έχει βάλει και επίσημα πόδι στην Κύπρο… Ασχολείται κανείς;
Μήπως τότε θα ήταν πιο έντιμο να εξεταστεί ως υπόθεση εργασίας έστω, τι περισσότερο θα μπορούσε η ελληνική πλευρά να αποσπάσει στις διαπραγματεύσεις αν πρόσφερε αναγνώριση και οριστική διχοτόμηση; Δεν το υποστηρίζουμε, εξάλλου πλέον στόχος της Τουρκίας είναι τα κατεχόμενα να βλέπουν τις νότιες ακτές, που δίνουν πρόσβαση στα κοιτάσματα… Έναν απλό λογικό συνειρμό κάνουμε, εάν ισχύει η δική μας πεποίθηση, ότι η Τουρκία θα προχωρήσει στη διχοτόμηση (θα περνάει από το χέρι της) εάν διαπιστώσει ότι δεν μπορεί να ελέγξει γεωπολιτικά τη νήσο, κατά τρόπον ώστε να εξυπηρετεί απόλυτα τα συμφέροντά της.
Οπότε και η όλη ελληνική στρατηγική θα έχει καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος, παρότι σήμερα ένας παράγοντας της περιοχής, οι Ισραηλινοί, κάνουν τα πάντα να μας δείξουν ότι δε επιθυμούν στρατηγικές συμφωνίες με μια άκρως απρόβλεπτη και ισλαμική Τουρκία. Κάτι που δεν ίσχυε στο παρελθόν.
Κι αντί να το κατανοήσουμε και να το εντάξουμε στη στρατηγική μας, αυτό που κάνουμε ουσιαστικά είναι να τους περνάμε το μήνυμα της δικής μας εμμονή να συνδιαλεχτούμε, με κάθε τρόπο, με τον εγκληματία του 1974, ο οποίος δεν έχει αλλάξει σε τίποτα την πολιτική του, διαβιβάζοντας και στους Ισραηλινούς εικόνα αναξιοπιστίας για στρατηγική συνεργασία. Πόσοι Έλληνες Κύπριοι δεν κάνουν δηλώσεις που προδίδουν την προτίμηση για τη συνεργασία με την Τουρκία; Πόσο ακόμα θα πέφτουμε θύμα των ιδεοληπτικών μας προσεγγίσεων στα θέματα εξωτερικής πολιτικής;
Η ίδια λογική επικρατεί και στο ζήτημα της ονομασίας των Σκοπίων. Αναζητούν λέει κοινά αποδεκτή ονομασία που θα επιλύσει το πρόβλημα και θα βάλει τα Σκόπια στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ. Ποιο πρόβλημα ακριβώς θα επιλύσει; Το πώς θα λέγονται;
Συμφωνούμε, είναι σημαντικό, όπως σημαντικός είναι έστω ο γεωγραφικός προσδιορισμός για να αποφεύγεται και στα χαρτιά η καπηλεία της Ιστορίας από τους Σλάβους Σκοπιανούς που δεν λένε να συμβιβαστούν με τη δική τους Ιστορία, φτύνοντας αδικαιολόγητη προς τη σλαβική καταγωγή τους, στην προσπάθεια κατασκευής διακριτής – και βέβαια πλαστής – εθνικής ταυτότητας, διότι αλλιώς αισθάνονται ότι δεν στέκονται, ή μάλλον, η Βουλγαρία τους αισθάνεται… «δικούς της ανθρώπους»…
Άρα και σε αυτό το θέμα, ο πυρήνας του προβλήματος, ο αλυτρωτισμός των Σλάβων που κατοικούν στην ΠΓΔΜ (μαζί με τους Αλβανούς…), δεν θα έχει αντιμετωπιστεί. Και σταδιακά, θα ξεκινήσει με μεγαλύτερη μανία (ήδη γίνεται στα σχολεία) η προπαγάνδα για τις αλύτρωτες πατρίδες και όλοι θα έχουν σπείρει τον σπόρο της επόμενης σύγκρουσης στα Βαλκάνια, με ελληνική εμπλοκή, αλλά θα παριστάνουν τους ειρηνιστές…
Εν κατακλείδι, η ελληνική εξωτερική πολιτική, οφείλει να θέτει με πιο «στεντόρεια φωνή» τον πυρήνα κάθε ζητήματος και να θυμίζει συνεχώς αυτά που οι πολλοί βολεύονται να λησμονούν,όπως π.χ. οι αποφάσεις του ΟΗΕ που γράφει στα παλιά του τα παπούτσια ο ίδιος ο Οργανισμός (όπως με την επίσκεψη Ντάουνερ στα κατεχόμενα). Και να μη διστάζει να βάζει αρχές – κόκκινες γραμμές, προειδοποιώντας ότι η παραβίασή τους θα συνεπάγεται τον άμεσο τερματισμό των διαδικασιών. Και να υλοποιεί όσα προειδοποιεί ότι θα κάνει…
Δεν το κάνει όμως, διότι επικρατούσε πάντα και συνεχίζει να επικρατεί η λογική του ότι τα θέματα αυτά τα χειρίζονται κάποιοι με πολύ βαθύτερη γνώση από εμάς στα ζητήματα και πως μόνο ζημιά θα γίνει εάν μπουν στον κόπο να ενημερώσουν. Άλλα διακηρύσσουν και άλλα κάνουν στην πράξη. Έχουν μόνο μία δικαιολογία ουσίας. Τον άκρατο λαϊκισμό των κομμάτων που επεκτείνεται και στην εξωτερική πολιτική…
Με την αναντιστοιχία ανάμεσα σε λόγια και έργα, καλύπτουν τη συνεχή τους υπαναχώρηση, την οποία δικαιολογούν με βάση «την ειρήνη και την ασφάλεια», ενώ κολακεύονται διότι είναι καλοδεχούμενοι στα σαλόνια και τους διπλωματικούς κύκλους. Σε όποιον κάνεις τα χατίρια, είσαι πάντα αρεστός…
www.defence-point.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου