Πώς θα μπορούσε κάποιος να αποκρυπτογραφήσει τα πρώτα επεισόδια του συγκεκριμένου νέου τουρκικού σίριαλ το οποίο θα απασχολήσει για το επόμενο μεγάλο χρονικό διάστημα τόσο την Τουρκία όσο κι εμάς ως άμεσα ενδιαφερόμενους για τις εξελίξεις στην γειτονική χώρα;
Ένα σίριαλ που σε αντίθεση με την κάθε… Φατμαγκιούλ και τον κάθε Σουλεϊμάν, θα το παρακολουθήσουμε και μάλιστα από πολύ κοντά.
Του Δρ. Γεωργίου Κ. Φίλη
Πρώτον, ακόμα και ψήγματα όλων αυτών να αποδειχθούν αληθινά, τότε θα μιλάμε για ένα τεραστίων διαστάσεων δίκτυο διαφθοράς, παρανομίας, κατάχρησης εξουσίας κ.λπ. το οποίο είχε στηθεί στην πλάτη ενός εξόχως λαϊκού κόμματος, όπως αυτό του ΑΚΡ, το οποίο ήρθε στην εξουσία με σημαία του την κάθαρση από το παρελθόν και το στρατογραφειοκρατικό κεμαλικό καθεστώς, το οποίο «λυμαινόταν» την χώρα τα τελευταία εξήντα έτη. Με λίγα λόγια το κεμαλικό «βαθύ κράτος» των κεμαλικών, όπως το μάθαμε από την υπόθεση Σουσουρλούκ, απλά αντικαταστάθηκε από ένα άλλο βαθύ κράτος, αυτή τη φορά νεοθωμανικού μανδύα.
Δεύτερον, η συγκεκριμένη υπόθεση είναι προφανές ότι θα αγγίξει καθοριστικά την εικόνα του πρωθυπουργού Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ο οποίος όπως έχουμε αναφέρει πολλάκις στο παρελθόν, έχει δημιουργήσει δεκάδες πολύ ισχυρούς εχθρούς στο εσωτερικό (του κόμματος και της χώρας του) αλλά και στο εξωτερικό. Είναι προφανές πως εάν στην υπόθεση του Πάρκου Γκέζι και στις συγκρούσεις του Ιουνίου η καρέκλα του άρχισε να τρέμει, με τις τωρινές εξελίξεις – εάν αυτές πάρουν την τροπή ενός σίριαλ αποκαλύψεων για μακρό χρονικό διάστημα, το οποίο μπορεί να τον αγγίξει ακόμα και σε επίπεδο συγγενών – είναι προφανές ότι έχει τελειώσει ηθικά και πολιτικά, με το όραμά του για μεταπήδηση στην προεδρία το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα (2014-15) να αποτελεί απλά… ευσεβή (ευσεβέστατο…) πόθο.
Τρίτον και κυριότερο, είναι το γεγονός ότι η επιχείρηση «καθαρά χέρια» δεν αποτελεί απλά μία ανεξάρτητη αντίδραση της δικαστικής εξουσίας σε συνεργασία με τις ανακριτικές αρχές και τις δυνάμεις ασφαλείας, όπως θα μπορούσε κάποιος να την εννοήσει μέσα από το πρίσμα μίας δυτικής δημοκρατίας με τους τρεις ανεξάρτητούς πυλώνες της. Αντιθέτως, η συγκεκριμένη εξέλιξηεντάσσεται στην σύγκρουση για τον έλεγχο ολόκληρου του κράτους μεταξύ της «φράξιας Ερντογάν» του ΑΚΡ και του πανίσχυρου Ιμάμη Φ. Γκιουλέν.
Πού το στηρίζουμε αυτό το επιχείρημα; Δεν έχει κάποιος παρά να παρακολουθήσει την παρουσίαση των εξελίξεων από τα «γκιουλενικά» μέσα ενημέρωσης (η Ζαμάν, η μεγαλύτερη σε κυκλοφορία εφημερίδα περιλαμβάνεται σε αυτά) και θα αντιληφθεί το «κλίμα» που δημιουργούν. Προσοχή! Δεν εννοούμε ότι αυτά εφευρέθηκαν από τους αντιπάλους του Ερντογάν. Προφανώς, τα έντεκα έτη σχεδόν απόλυτης εξουσίας του ΑΚΡ μπορούν να λειτουργήσουν ως εύφορο έδαφος για την ανάπτυξη τέτοιων… πιο ιδιοτελών κυβερνητικών πρακτικών.
Απλά, η χρονική συγκυρία που «έσκασε» το σκάνδαλο (υπάρχουσα ανοιχτή και διαρκώς κλιμακούμενη σύγκρουση ειδικά μετά τα επεισόδια του Ιουνίου, επικείμενες δημοτικές και προεδρικές εκλογές μέσα στο πρώτο μισό του 2014, συγκεκριμένες κινήσεις στην εξωτερική πολιτική) δεν μπορεί παρά να μας βάζουν σε υποψία, ότι υπάρχει μεθόδευση.
Να το πάμε ακόμα πιο πέρα; O εισαγγελέας Οζ έχει παρελθόν στην υπεράσπιση του Ισλάμ αλλά και του Γκιουλέν, με αποτέλεσμα ακόμα και ο «κύριος καθαρά χέρια» της Τουρκίας, να έχει τη σημασία και την σημειολογία του. Και στο σημείο αυτό δεν υπονοούμε φυσικά ότι οι κατηγορίες που έχει δομήσει δεν στέκουν. Απλώς, η μεθοδική διείσδυση του κινήματος Γκιουλέν στο κράτος, έδωσε τη δυνατότητα πρωτοφανούς για τα τουρκικά δεδομένα συλλογής πληροφοριών για τους αντιπάλους, ενδεχομένως και κάτω από τη «μύτη» της ΜΙΤ, η οποία παρότι ελέγχεται από τον εξ απορρήτων του Ερντογάν (Χακάν Φιντάν) έχει κι άλλους πολλούς μέσα…
Από την άλλη πλευρά τα «ερντογανικά» μέσα ενημέρωσης δεν αναφέρονται στην «ταμπακέρα», δηλαδή το οπτικοακουστικό υλικό που έχει διαρρεύσει, αλλά αναπαράγουν το αγαπημένο μοτίβο του Ρ. Τ. Ερντογάν όταν βρίσκεται σε μία πολύ δύσκολη πολιτικά κατάσταση: «Για όλα φταίνε προδότες του έθνους καθώς και μυστικές υπηρεσίες ξένων κρατών» (είναι προφανές ότι τις επόμενες ημέρες θα ακούσουμε για τη Μοσάντ, τους Έλληνες πράκτορες, τη CIA, τον Άσαντ, το ΡΚΚ κ.λπ.).
Στο σημείο αυτό να σημειώσουμε πως εννοείται ότι μπορούμε να απαριθμήσουμε διψήφιο αριθμό ξένων παραγόντων οι οποίοι θα… ενδιαφέρονταν να δούνε ανατροπή του Ερντογάν ή αποσταθεροποίηση στην Τουρκία, χωρίς αυτό βέβαια να αποτελεί άλλοθι ή δικαιολογία για μίζες 63 εκατομμυρίων δολαρίων!
Επιπροσθέτως, είναι σαφές ότι οι επιχειρήσεις για τρεις αρχικά «άσχετες» μεταξύ τους υποθέσειςέλαβαν χώρα ταυτόχρονα, με αποτέλεσμα το σοκ για το καθεστώς Ερντογάν να είναι τεράστιο, ενώ η ταχύτητα αντίδρασης για τυχών «κουκούλωμα» τουλάχιστον κάποιας από αυτές να είναι μηδαμινή. Άρα, αφενός, κάποιος είχε ως στόχο να χτυπήσει θανάσιμα τον αντίπαλο και να μην του δώσει χρόνο να αντιδράσει, ενώ αφετέρου, δε χωρά αμφιβολία περί του συντονισμού των κινήσεων από ένα «αρχηγείο».
Να σημειωθεί ακόμα ότι η αστυνομία αποτελεί όχι μόνο χώρο επιρροής των ισλαμιστών αλλά και τη δύναμη ασφαλείας στην οποία έχει την μεγαλύτερη επιρροή το κίνημα του Ιμάμη της Πενσιλβανία. Άρα, αυτοί που ανέλαβαν να υλοποιήσουν τις επιχειρήσεις ήταν φίλα προσκείμενοι σε μία από τις δύο αντίπαλες πλευρές. Πόσο τυχαίο είναι λοιπόν ότι 29 αστυνομικοί διοικητές αμέσως μετά τις εξελίξεις και τις επιχειρήσεις «μετατέθηκαν» από τις διευθύνσεις τους στην Άγκυρα και στην Κωνσταντινούπολη;
Είναι προφανές ότι οι «εκκαθαρίσεις» από την πλευρά της κυβέρνησης ήρθαν μεν κατόπιν εορτής άρα σίγουρα αποτελούν και την «τιμωρία» σε όλους αυτούς οι οποίοι δεν ενημέρωσαν την ηγεσία για τις κινήσεις τους αλλά και ίσως έχουν να κάνουν με μία προσπάθεια προσκόλλησης των περεταίρω ερευνών.
Κλείνουμε την σύντομη αυτή ανάλυση επισημαίνοντας τρία ζητήματα τα οποία με διάφορες ευκαιρίες τα έχουμε αναδείξει σε κατά καιρούς αναλύσεις μας:
Πρώτον, στην Τουρκία η σύγκρουση Κεμαλιστών-Νεοθωμανών δεν υπήρξε ποτέ σύγκρουση αυταρχισμού-δημοκρατίας, παρά μία προσπάθεια επανάκαμψης ενός ολοκληρωτισμού όπως αυτός είχε διαμορφωθεί στην τελευταία περίοδο της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας και της κατίσχυσης του επί ενός εθνικιστικού και αυταρχικού νεοτουρκικού κεμαλισμού. Δηλαδή μία απλή εναλλαγή ρόλων.
Δεύτερον, το σκάνδαλο του οποίου τα πρώτα βήματα βλέπουμε να εκτυλίσσονται τις τελευταίες ημέρες ίσως και να αποτελέσει μία υπόθεση Εργκενεκόν για τον νεοθωμανισμό του Ερντογάν. Είναι σαφές ότι στόχος ΔΕΝ είναι το ΑΚΡ ως Πανισλαμικό/Νεοθωμανικό κόμμα και ιδεολογία, αλλάστόχος είναι προσωπικά ο Ερντογάν, ο οποίος για πολλούς εσωτερικούς και εξωτερικούς παράγοντες κατάντησε ανεξέλεγκτος άρα επικίνδυνος.
Η πιθανότητα αποχώρησης του πρωθυπουργού με τον έναν ή τον άλλον τρόπο είναι πλέον υπαρκτή, με την σύγκρουση επιγόνων να έχει ξεκινήσει, ειδικά μετά τα γεγονότα του Γκεζί. Το κατά πόσον ο πεισματάρης Πόντιος πολιτικός θα αποχωρήσει αμαχητί εάν οι αποκαλύψεις κλιμακωθούν και τον αγγίξουν οικογενειακώς, ή θα πουλήσει ακριβά το τομάρι του μένει να το διαπιστώσουμε.
Τρίτο, και κυριότερο για εμάς: Εξ ορισμού, κάθε κίνηση προς την αστάθεια και την εσωτερική σύγκρουση στην Τουρκία αποτελεί εύφορο έδαφος για ενεργοποίηση πρακτικών και σχεδίων τύπου «Βαριά» για μία σειρά διαφορετικών λόγων που θα μπορούσαν να έχουν όλες οι πλευρές. Η πιθανότητα δε ενός κεμαλικού come back (είτε θεσμικά είτε και εξωθεσμικά) δεν μπορεί ποτέ να αποκλειστεί. Κατά συνέπεια ο Ελληνισμός θα πρέπει να έχει πάντα ανοιχτά τα μάτια του και να είναι έτοιμος να αντιμετωπίσει τα απόνερα της σκληρής σύγκρουσης που αναμένεται να φουντώσει στο εσωτερικό της Τουρκίας.
Η συνέχεια, όπως είναι φυσικό, αναμένεται με ενδιαφέρον.
www.defence-point.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου