ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΝΗΜΕΡΩΣΕΩΣ ΕΠΙ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ: ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΑ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Τετάρτη 18 Δεκεμβρίου 2013

ΜΕΘΟΔΟΛΟΓΙΑ ΓΕΝΟΚΤΟΝΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Ἰωάννης Σ. Φριτζαλᾶς

Γεωπολιτικός - ἱστορικός ἀναλυτής

f_john542@hotmail.com

Ἡ διαρκής θυματοποίηση καί ἐνοχοποίηση τῆς ἑλληνικῆς κοινωνίας, ὃπως τήν βιώνουμε ἐμφανῶς τήν τελευταία τετραετία, ἀποτελεῖ μία δομημένη διαδικασία κοινωνικοῦ μετασχηματισμοῦ, πλήρως ἐνορχηστρωμένη ἀπό τήν νεοφιλελεύθερη παγκόσμια δικτατορία. Ἡ ἲδια μεθοδεύει τήν ἀποδόμηση καί κατάργηση ὂχι μόνο τοῦ ἑλληνικοῦ ἒθνους, ἀλλά τοῦ συνόλου τῶν ἐθνῶν-κρατῶν, ἀποσκοπῶντας στήν πλήρη ὁμογενοποίηση τῆς παγκοσμίου κοινότητος.

Ἡ δημιουργία ἐνοχικῶν συμπλεγμάτων στό ὑπό ἀποδόμηση ἀντικείμενο, ἐν προκειμένῳ στό σύνολο τοῦ ἑλληνικοῦ ἒθνους, εἶναι μία διαδικασία πού ἒρχεται ὡς φυσιολογική ἐξέλιξη. Ὃλοι μας βιώσαμε τήν προσπάθεια ἀπανθρωποποιήσεως (3^ο στάδιο τῆς γενοκτονίας) τῶν Ἑλλήνων σέ διεθνές ἐπίπεδο, μέ προσβλητικούς χαρακτηρισμούς καί χυδαῖα δημοσιεύματα πού ἐξέθεταν ξαφνικά τήν Ἑλλάδα καί τούς Ἓλληνες ὡς ὑπευθύνους γιά τά δεινά τῆς οἰκουμένης.

Ὃταν τό θύμα ἀποφεύγει νά συνειδητοποιήσει τήν ἱστορική εὐθύνη του, μία ἀπόφαση πού θά ἀποτελοῦσε μία καλή ἀρχή γιά νά ὑψώσει τό ἀνάστημά του, εἰσέρχεται μοιραίως σέ μία κατάσταση ἀκηδίας, ἀποδεχόμενο τήν μοίρα πού τοῦ ἐπιβάλλουν καί τίς ἀπόψεις πού προβάλλουν γιά αὐτό. Ἀντί νά στραφεῖ πρός τά ἒσω καί νά συγκρουστεῖ δημιουργικά μέ τόν ἲδιο του τόν ἑαυτό, πράττοντας μία γόνιμη αὐτοκριτική πού θά τό βοηθήσει στήν ἀναγέννησή του, ἐγκλωβίζεται σέ μία ἒνοχη σιωπή, πού μέ τόν καιρό μειώνει δραματικά τίς νοητικές του ἀντιστάσεις, ἀλλά καί τήν ὃποια διάθεση γόνιμης δράσεως. Συνεπῶς, ὁδηγεῖται νομοτελειακῶς στήν αὐτοκαταστροφή καί στήν κατάργηση τῆς ἲδιας του τῆς ὑπάρξεως. Τόσο ἡ σιωπή, ὃσο καί ἡ συνεχής μετάθεση τῶν εὐθυνῶν σέ τρίτους - προσδιορίσιμους ἢ μή - ἀποτελοῦν μορφές ἀποσείσεως τῆς εὐθύνης (8^ο στάδιο τῆς γενοκτονίας), γιά ἓνα ἒγκλημα στό ὁποῖο λίγο πολύ ὃλοι μας εἲμαστε συνυπεύθυνοι, ἒχοντας ἀπωλέσει αὐτή «τήν κοινή καί προηγμένη αἲσθηση τῆς πατρίδος, τοῦ ἱεροῦ, τῆς τιμῆς…»¹γιά τήν ἀποδόμηση τῆς ὁποίας «δέν ἀπαιτοῦνται παρά ἐλάχιστα χρόνια καί κυβερνήσεις ἐντολοδόχων τσαρλατάνων», ὃπως ὀρθῶς ἒχει διατυπώσει ὁ Χρῆστος Γιάνναρᾶς².

Κι ἐπειδή «ὁ χρόνος πάντα ἐς λήθην ἂγει»³, θά ἦταν ἐξαιρετικά ὠφέλιμο γιά ἑμᾶς ἂν ἀναδεικνύαμε γεγονότα, γύρω ἀπό τά ὁποῖα ἒχουν σβήσει πλέον τά φῶτα τῆς δημοσιότητος. Ἓνα γεγονός πού πέρασε παντελῶς ἀπαρατήρητο, στό περιθώριο τῆς στοχευμένης ὑπερπροβολῆς τῆς Χρυσῆς Αὐγῆς, ὃπως ὃλοι μας τήν βιώσαμε προσφάτως, ἦταν οἱ δηλώσεις τῆς ἐκπροσώπου τοῦ State Department, Jennifer Psaki, ἡ ὁποία ἒσπευσε νά «καταδικάσει δηλώσεις καί ἐνέργειες πού ἀποδίδονται στό κόμμα, τό ὁποῖο δείχνει νά ἐπιδιώκει τήν ὑποκίνηση τῆς ξενοφοβίας, τῆς ἐχθρότητας πρός τίς μειονότητες καί τόν ἀντισημιτισμό»⁴. Ὃπως ἒχουμε ἐπισημάνει καί στό παρελθόν, «ἡ ἐπίκληση στίς ἒννοιες τῆς ἐλευθερίας, τῆς δημοκρατίας καί τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων εἶναι μία ἐνδεδειγμένη στρατηγική, πού χρησιμοποιεῖται κατά βούληση εἰς βάρος τῆς πατρίδος μας»⁵ καί ὂχι μόνο. Ἡ συγκεκριμένη δήλωση δέν ἀποσκοπεῖ ἁπλῶς στήν στηλίτευση τῶν ἀπόψεων καί τῶν πρακτικῶν τῆς Χ.Α. Ἀποτελεῖ, ἐπιπλέον, σαφή προειδοποίηση πρός κάθε ὑγιῶς σκεπτόμενο Ἓλληνα πού ἀντιλαμβάνεται καί ἀναδεικνύει ἰδιωτικῶς ἢ δημοσίως τόν ρόλο π.χ. τῆς ὑπό ἐκτουρκισμό μουσουλμανικῆς μειονότητος τῆς Θράκης ὡς αἰχμή τοῦ δόρατος τοῦ νεο-ὀθωμανικοῦ ἐπεκτατισμοῦ ἢ τήν σιωνιστική φύση τῶν διεθνῶν χρηματαγορῶν, πώς θά στιγματιστεῖ αὐτομάτως ὡς ἐχθρός τῶν μειονοτήτων ἢ ἀντισημίτης. Γιά τοῦ λόγου τό ἀληθές, χαρακτηριστική εἶναι ἡ εἰσήγηση τῆς διευθυντοῦ Διεθνών Σχέσεων τῆς «Εὐρωπαϊκῆς Ὁμοσπονδίας Τούρκων Δυτικῆς Θράκης», Melek Kırmacı Arık, στό 6ο Φόρουμ μειονοτικῶν θεμάτων τῶν Ἡνωμένων Ἐθνῶν, τό ὁποῖο πραγματοποιήθηκε πρίν μερικές ἑβδομᾶδες στήν Γενεύη. Ἡ Arık ἰσχυρίστηκε πώς οἱ ἐπιθέσεις μίσους στήν Ἑλλάδα δέν γίνονται μόνο κατά τῶν μεταναστῶν, ἀλλά καί κατά τῆς «τουρκικῆς μειονότητος Δυτικῆς Θράκης»⁶(!).

Χωρίς διάθεση κινδυνολογίας, ἓνα διορατικό βλέμμα δύναται νά διακρίνει ξεκάθαρα τήν μεθοδευμένη προσπάθεια περαιτέρω μειώσεως τῶν ἀντιστάσεων μας ἐπί τῶν ἐθνικῶν θεμάτων, ἡ ὁποία ὁλοκληρώνεται μέ τήν παγίδευσή μας σέ ἓνα κλίμα ἀνασφαλείας καί φόβου γιά ἓναν ἀνεπιθύμητο στιγματισμό μας (2^ο στάδιο τῆς γενοκτονίας). Κατά αὐτόν τόν τρόπο, ἐπιτυγχάνεται τόσο ἡ ἐνοχοποίηση (καί πάλι) τοῦ θύματος, ὃσο καί ἡ προετοιμασία τοῦ ἐδάφους, ὣστε ἡ διεθνής κοινή γνώμη νά ἀποδεχθεῖ φυσιολογικά τήν ἐξόντωσή του, θεωρῶντας το μάλιστα ὑπεύθυνο γιά αὐτήν, κωφεύοντας στίς ἐκκλήσεις του γιά βοήθεια, ὃταν μία ἐνορχηστρωμένη προβοκάτσια (τύπου Σεπτεμβριανῶν τοῦ 1955), θά σημάνει τήν ἀρχή τῆς τελικῆς πράξεως τοῦ διαμελισμοῦ του.

Στό παρασκήνιο ὃλων αὐτῶν τῶν καταστάσεων βρίσκονται, φυσικά, οἱ πρόσφατες γεωπολιτικές ἐξελίξεις. Οἱ ραγδαῖες ἀνακατατάξεις στήν περιοχή τῆς Μεσογείου καί τῆς εὐρασιατικῆς ζώνης δέν ἀφήνουν περιθώρια ἀμφιβολιῶν πώς Ἑλλάδα καί Κύπρος θεωροῦνται ἀπολύτως ἀπαραίτητες, ὡς γεωγραφικός καί γεωστρατηγικός χῶρος, ὂχι ὃμως ὡς ἐθνική ὀντότητα. Τό ἑλλαδοκυπριακό γεωπολιτικό συνεχές, ὡς προπύργιο τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἒχει ἐν πολλοῖς κατακερματιστεῖ, καθώς «Ἑλλάδα καί Κύπρος εἶναι σημαντικές, στόν βαθμό πού τά κοιτάσματα ὑδρογονανθράκων πού διαθέτουν κρίνονται ὡς ζωτικῆς σημασίας»⁷.

Ἡ χειραγώγηση τῆς πατρίδος μας, συνεπῶς, ἐπιτυγχάνεται μέσῳ τῆς νοητικῆς γενοκτονίας στήν ὁποία ἀναφερθήκαμε παραπάνω. Στό πλαίσιο τοῦ περιώνυμου καί πολυδιαφημισμένου στρατηγικοῦ ἂξονος Ἑλλάδος - Κύπρου - Ἰσραήλ, ὑπάρχει περιθώριο μόνο γιά ἓναν ἰσχυρό, πού θά χειραγωγεῖ τόν ἀνίσχυρο καί θα λαμβάνει συνεχῶς διαβεβαιώσεις γιά τήν ἀφοσίωσή του. Παράδειγμα τέτοιων διαβεβαιώσεων ἀποτελεῖ ἡ πρό δύο μηνῶν δέσμευση τοῦ Ἀντώνη Σαμαρᾶ πρός τήν Ἀμερικανο-ἐβραϊκή Ἐπιτροπή (American Jewish Committee) νά «ἀπομυθοποιήσει» καί νά ἐξαλείψει τήν ἀντισημιτική Χ.Α.⁸

Παρόλα αὐτά, ὃσο κι ἂν ὁ πρωθυπουργός προσπαθεῖ νά παρουσιάσει τήν Ἑλλάδα ὡς μία ἀπηλλαγμένη ἀπό ἀκραῖες φωνές χώρα, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ παράγοντα σταθερότητας στήν Ἀνατολική Μεσόγειο, πρόθυμη νά συνεργαστεῖ μέ τό Ἰσραήλ στήν ανάπτυξη τῶν κοιτασμάτων φυσικοῦ ἀερίου τῆς Ἀν. Μεσογείου, ἐμεῖς τοῦ ἀπαντοῦμε πώς εἶναι ἂκρως ἀδύνατο νά οἰκοδομηθεῖ ἡ οἱαδήποτε στρατηγική συμμαχία, ὃταν οἱ συμμετέχοντες «ἑταίροι» ὂχι ἁπλῶς δέν εἶναι ἰσότιμοι, ἀλλά ἀντιθέτως ὁ ἓνας ἐπεδίωξε τήν ὑποτίμηση τοῦ ἂλλου, μέσῳ γεωοικονομικῶν ἀλχημειῶν, σκοπεύοντας νά τόν καταστήσει ὑποχείριό του, ἀποτρέποντας ταυτοχρόνως τήν ὃποια δυναμική ἰσχυροποιήσεώς του.

Ὀφείλουμε πλέον να ἀντιληφθοῦμε πώς, στό πλαίσιο αὐτῆς τῆς ἀναθεωρημένης γεωπολιτικῆς τοῦ πολυεθνικοῦ «νομισματισμοῦ», ὁ Ἑλληνισμός εἶναι ἀνεπιθύμητος στόν χῶρο τῆς Εὐρώπης καί τῆς Μεσογείου, λόγῳ κυρίως τῶν ἱστορικῶν καί πνευματικών καταβολῶν του πού διαχρονικά ἀποτελοῦσαν τροχοπέδη στήν ὃποια προσπάθεια ἀποπνευματοποιήσεως καί ἀποδομήσεως τῆς οἰκουμένης. Ὃσο ἐμεῖς ἐπιμένουμε νά προσδιορίζουμε ὡς ἐθνικό μας ὃραμα τήν ἐπιστροφή μας στίς ἀγορές, ὑπό καθεστώς μονίμου ἐλλειματικῆς οἰκονομίας, ἀνίκανης νά τροφοδοτήσει μία νέα ἀναπτυξιακή πολιτική, ὑποκινούμενη ἀπό τό τεράστιο πνευματικό δυναμικό τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἡ Ἑλλάδα θά πλησιάζει ὁλοένα καί περισσότερο πρός τήν λήθη.

Ἡ διανοητική μετάλλαξη, ὁ σταδιακός ἀφανισμός καί ἡ γεωπολιτική συρρίκνωση τοῦ Ἑλληνισμοῦ, συνεργοῦντος τοῦ νεοελλαδικοῦ κρατικοῦ μορφώματος ἀπό συστάσεώς του, τό ὁποῖο «δέν στάθηκε σέ καμμία φάση ἰκανό νά προστατεύσει ἀποτελεσματικά τόν εὐρύτερο Ἑλληνισμό καί νά ἀναστείλει τήν συρρίκνωση ἢ τόν ἀφανισμό του»⁹ πρέπει νά ἀποτραπεῖ. Μόνη ἀσφαλής ὁδός εἶναι μία πνευματική ἐπανάσταση πού θά προέρχεται ἀπό τήν συνειδητοποίηση μας πώς «ὁ Ἓλλην ἐγεννήθη κατά Θεία Πρόνοια διδάσκαλος τῆς ἀνθρωπότητος»¹⁰. Αὐτή ἡ διαπίστωση εἶναι ἀρκετή γιά νά μᾶς ἐξωθήσει στήν ἀνάληψη τῶν ἱστορικῶν μας εὐθυνῶν. Ἒχοντας ὡς ἐκκίνηση τὴν ἀτομική μας ἀναγέννηση, ἡ ὁποία θά μᾶς βοηθήσει νά ἀπεγκλωβιστοῦμε ἀπό τήν παγίδα τῶν δύο ἂκρων, θά οἰκοδομήσουμε ἐκ νέου τήν πατρίδα μας ἀπό τίς στάχτες της, καταθέτοντας ὡς ἒθνος τήν δική μας πρόταση πού θά ἐμπνεύσει μία παγκόσμιο ἐπανάσταση ἐνάντια στόν ἐθνοκτόνο καί ψυχοκτόνο νεοφιλελεύθερο φασισμό. Ἡ ἀνθρωπότητα μᾶς περιμένει. Ἂς μήν καθυστερήσουμε στό ραντεβού.

1, 2. Χ. Γιάνναρᾶ - Ἡ εὒγλωττα ἒνοχη ἀποσιώπηση

3. Σοφοκλῆς - Ἀπόσπασμα 685