Αναγνώριση στα όρια του Αττίλα

ΓΙΑΝΝΟΣ ΧΑΡΑΛΑΜΠΙΔΗΣ
Δρ των Διεθνών Σχέσεων



ΕΕ: Από καταλύτης λύσης σε εργαλείο πιέσεων και διχοτόμησης
Οι αθέατες πλευρές των εκβιασμών Νταβούτογλου και η φόρμουλα της «τριγωνικής αναγνώρισης»
Η λογική της εν δυνάμει λύσης και ο μάγκας Ερντογάν

Υπό τη σκιά της τραγωδίας της 11ης Ιουλίου τρέχουν οι εξελίξεις στο Κυπριακό με την Τουρκία να κινείται σε δύο επίπεδα: 1. Στην υποβολή φόρμουλας για την άρση της «απομόνωσης» των Τουρκοκυπρίων, από τη μια, και την άρση του εμπάργκο που η Τουρκία επιβάλλει σε βάρος των πλοίων και των αεροσκαφών της Κυπριακής Δημοκρατίας από την άλλη. 2. Στον εκβιασμό σε βάρος της ΕΕ ότι, εάν δεν επιλυθεί το Κυπριακό ώς την 1η Ιουλίου του 2012, προτού δηλαδή αρχίσει η Προεδρία της Κυπριακής Δημοκρατίας στην ΕΕ, θα αναστείλει η ίδια τις ενταξιακές της διαδικασίες!
Και οι δύο αυτές πολιτικές θέσεις της Τουρκίας θα πρέπει να τύχουν ενδελεχούς ανάλυσης προκειμένου να αντιμετωπισθούν. Διότι ανήκουν στην τουρκική φιλοσοφία του ενός βήματος μπροστά… Ξεκινώντας από την τουρκική φόρμουλα για το εμπόριο και τα εμπάργκο, διαπιστώνουμε ότι αποτελείται από τα εξής σημεία:
1. Να ανοίξει η Τουρκία ένα λιμάνι στα πλοία της Κυπριακής Δημοκρατίας (Σμύρνη ή Μερσίνα).
2. Εντός τριών μηνών να αρχίσει το εμπόριο μεταξύ ΕΕ και κατεχομένων και γενικότερα της Κυπριακής Δημοκρατίας με την Τουρκία.
3. Να ξεπαγώσουν όλα τα τουρκικά ενταξιακά κεφάλαια, τα οποία κρατεί παγωμένα η Κυπριακή Δημοκρατία.
Η φόρμουλα αυτή συνιστά ξαναζεσταμένο φαγητό και στηρίζεται σε δύο πυλώνες: Στην εν δυνάμει λύση και στην τριγωνική αναγνώριση. Η εν δυνάμει λύση, όπως την είχε καθορίσει από το 1997 ο Ρίτσαρντ Χόλμπρουκ, στηρίζεται στην εξής λογική:
Εφ' όσον η λύση θα είναι διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία και εφ' όσον οι δύο πλευρές έχουν αποδεχθεί ότι δεν θα επιστρέψουν στην προ του '74 κατάσταση, καθώς και ότι το βόρειο τμήμα θα είναι τουρκοκυπριακό και το νότιο ελληνοκυπριακό, από τώρα, δηλαδή προ τη λύσης, θα πρέπει στο πλαίσιο των ΜΟΕ και άλλων δράσεων η μια πλευρά να αποδεχθεί την άλλη. Λαμβάνοντας υπόψη αυτή την πολιτική και νομική αντίληψη, οι τρίτοι, πολλές φορές δεν θεωρούν παράλογες τις τουρκικές θέσεις παρότι γνωρίζουν τι είναι επί του παρόντος τι είναι νόμιμο και τι παράνομο.
Θεωρούν, όμως, ότι προ και κατά τη λύση θα οικοδομηθεί ένα νέο νομικό status quo των «δύο συνιστώντων κρατών». Υπό αυτές, λοιπόν, τις συνθήκες οι Τούρκοι προχωρούν στην «τριγωνική αναγνώριση» προ της λύσης για να καθορίσουν τη λύση. Εάν υλοποιηθεί η τουρκική φόρμουλα, που προνοεί στην ουσία το άνοιγμα της Τύμπου και του λιμανιού της Αμμοχώστου, καθώς και την έναρξη εμπορικών συναλλαγών Κύπρου - Τουρκίας, θα συμβούν τα εξής: Από τη μια, η Κυπριακή Δημοκρατία θα αναγνωρίσει ότι στα κατεχόμενα υπάρχει χωριστή οντότητα, η οποία έχει: Α. λιμάνια και αεροδρόμιο και ως εκ τούτου θα έχει είτε με τον έναν είτε με τον άλλον τρόπο FIR και κυριαρχία. Β. τη δυνατότητα σύναψης συμφωνιών με την ΕΕ και διεθνώς.
Μορφή, δηλαδή, άσκησης κυριαρχικών δικαιωμάτων. Από την άλλη, το ψευδοκράτος και η Τουρκία θα αναγνωρίσουν την Κυπριακή Δημοκρατία στο πλαίσιο της γραμμής Αττίλα και στη λογική της ελληνοκυπριακής διοίκησης και του μελλοντικού ελληνοκυπριακού συνιστώντος κράτους. Στη φόρμουλα αυτή τίθεται ως χρονοδιάγραμμα ο Οκτώβριος. Εάν η κυπριακή Κυβέρνηση την απορρίψει, τότε η τουρκική πλευρά θα ζητά την έγκριση του κανονισμού για την άρση της «απομόνωσης» των Τουρκοκυπρίων, που εκκρεμεί ενώπιον του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου. Ταυτοχρόνως, θα ζητά καταλογισμό ευθυνών στην ελληνοκυπριακή πλευρά. Σε συνδυασμό δε, με το ενδεχόμενο να μην προκύψει η αναμενόμενη σύγκλιση στο Κυπριακό, τότε η τουρκική πλευρά θα ζητήσει είτε τη διεθνή διάσκεψη είτε καταλογισμό ευθυνών. Ως ένδειξη δε, νέας «καλής θελήσεως», θα θέσουν το ορόσημο της 1ης Ιουλίου του 2012!
Ο ΣΤΟΧΟΣ της Τουρκίας είναι σαφής: Εάν υιοθετηθεί και εφαρμοστεί η φόρμουλα τη τριγωνικής αναγνώρισης, με την ενδιάμεση λύση θα καθορίσει την τελική λύση. Ή η ενδιάμεση λύση θα καταστεί, στη λογική της χωριστής οντότητας και της Ταϊβάν, ως τελική λύση! Στην ουσία με έναν σμπάρο δυο τρυγόνια. Διότι, εκτός του ότι θα επιτύχει τη διχοτόμηση θα ανοίξει το δρόμο για την ένταξή της στην ΕΕ. Εάν πάλι η φόρμουλα της άρσης των εμπάργκο αποτύχει και αν δεν γίνει δεχτή η επιβολή λύσης τουρκικών προδιαγραφών στο Κυπριακό, η Άγκυρα καθορίζει από τώρα τις εξελίξεις με τρόπον ώστε να ανήκει η ευθύνη του αδιεξόδου στην ελληνοκυπριακή πλευρά. Γεγονός, που θα επιτρέπει στην Τουρκία να ανοίξει το δρόμο της αναγνώρισης του ψευδοκράτους. Και εφ' όσον η κυπριακή Κυβέρνηση δεν έχει σχέδιο Β, ακόμη και αν γλιτώσει τις ευθύνες σε περίπτωση αδιεξόδου, αυτό που σίγουρα δεν θα γλιτώσει είναι αυτό το οποίο ρητορικά, αγωνιωδώς, θέλει και θέλουμε να αποφύγουμε: Την εδραίωση των τετελεσμένων της εισβολής, τη διχοτόμηση…
Η ΚΑΤΑΛΗΚΤΙΚΗ ημερομηνία της 1ης Ιουλίου του 2012 στηρίζεται στην εξής λογική:
1. Εφ' όσον η διεθνής κοινότητα δεν επεμβαίνει για να θέσει χρονοδιαγράμματα λύσης, τα θέτει από μόνη της η Τουρκία. Και καθορίζει ως τέτοιο τελικό χρονοδιάγραμμα την 1η Ιουλίου, όταν δηλαδή θα αναλαμβάνει την Προεδρία της ΕΕ η Κυπριακή Δημοκρατία.
2. Η Τουρκία, εάν δεν λυθεί το Κυπριακό, ούτως ή άλλως δεν θα δεχθεί να συνομιλεί με την Κυπριακή Δημοκρατία, διότι δεν την αναγνωρίζει. Εάν συνομιλήσει με την κυπριακή Κυβέρνηση, ως προεδρεύουσα που θα είναι, στο πλαίσιο των ενταξιακών της διαδικασιών, τότε την αναγνωρίζει!
Συνεπώς, επιλέγει την ακόλουθη πολιτική:
α. Είτε επιλύεται το Κυπριακό και μάλιστα όπως η ίδια θέλει, δηλαδή στη βάση των διπλών κυριαρχιών και της παρθενογένεσης (Απόδειξη δε, τούτου, συνιστά η προσφάτως διατυπωθείσα, από τον κ. Έρογλου, κατά τις επαφές του στις Βρυξέλλες, θέση ότι η λύση θα είναι πρωτογενές δίκαιο. Δηλαδή η λύση θα προσαρμοστεί στο κοινοτικό κεκτημένο, οπότε θα έχουμε αλλαγή του πρωτοκόλλου 10 με το οποίο εντάχθηκε ολόκληρη η Κυπριακή Δημοκρατία στην ΕΕ. Στην ουσία θα εξέλθει η Κυπριακή Δημοκρατία της ΕΕ και θα ενταχθεί το ψευδοκράτος με τη μορφή του τουρκοκυπριακού συνιστώντος κράτους, στο πλαίσιο της νέας πολιτειακής μορφής που θα προκύψει από τη λύση). Είτε, αν δεν λυθεί το Κυπριακό, η Τουρκία θα αναστείλει την ενταξιακή της πορεία.
Έτσι γλιτώνει την περιπέτεια της αναγνώρισης. Ταυτοχρόνως, ο Ερντογάν εμφανίζεται στο εσωτερικό της χώρας ως «μάγκας» και φορτώνει την αδυναμία του να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις τόσο επί της Κύπρου αλλά και επί της ΕΕ, την οποία θέτει ενώπιον του εξής διλήμματος: Διάλεξε πού κλίνουν περισσότερο τα συμφέροντά σου: Με την Κύπρο ή μαζί μου; Στην ουσία, απειλεί να προκαλέσει κρίση για να στραφούν οι πιέσεις προς την ελληνοκυπριακή πλευρά. Και ταυτοχρόνως επιχειρεί να εξουδετερώσει το εργαλείο πιέσεων που είχε η κυπριακή Κυβέρνηση. Δηλαδή το πάγωμα των τουρκικών ενταξιακών διαδικασιών εάν η Άγκυρα δεν συναινέσει σε βιώσιμη λύση στη βάση των αρχών και των αξιών της ΕΕ. Με άλλα λόγια η Τουρκία εξουδετερώνει το χαρτί της ΕΕ για ευρωπαϊκή δημοκρατική λύση, χωρίς αποκλίσεις από το κοινοτικό κεκτημένο.
Και εφ' όσον η ελληνοκυπριακή πλευρά αποδέχεται τη λύση των δύο συνιστώντων κρατών και τις αποκλίσεις μέσης ή μακράς διάρκειας (ουδέν μονιμώτερον του προσωρινού), χρησιμοποιεί την ΕΕ με στόχο όχι την αποκατάσταση της παραβιασθείσας από την Τουρκία εννόμου τάξεως την 20ή Ιουλίου του 1974, αλλά τη νομιμοποίηση των τετελεσμένων της εισβολής. Δηλαδή του διοικητικού, γεωγραφικού και πληθυσμιακού διαχωρισμού της Κύπρου, στο πλαίσιο μιας διζωνικής δικοινοτικής ομοσπονδίας. Γιατί λοιπόν οι τουρκικές θέσεις να μην είναι πειστικές, ειδικώς σε όσους θέλουν να πεισθούν για να ξεμπερδεύουν…
β. Τη νομιμοποίησή της, εφ' όσον προκύψει αδιέξοδο, να θέσει σε εφαρμογή το σχέδιο Β, επιστρατεύοντας κυρίως μουσουλμανικά κράτη, προκειμένου να αναγνωρίσουν το ψευδοκράτος.

Πηγή : http://www.sigmalive.com/