γράφει ο Ευάγγελος Χ. Χανιώτης
Τα δεινά του ελληνικού κράτους ανάγονται στην αρχή της δημιουργίας του. Εξ αρχής έγινε ό,τι ήταν δυνατόν ώστε το νεοελληνικό κράτος να μην είναι ελληνικό αλλά μια φτηνή απομίμηση των δυτικών εξαρτημένο από τον διεθνή τοκογλυφικό χρηματισμό, και επιπλέον να μην υπηρετεί καμία από τις στοιχειώδεις κοινωνικές ανάγκες, αλλά μόνο να είναι ένας μεταπρατικός κομματοκρατικός μηχανισμός διασπάθισης χρήματος. Αυτή είναι μια θλιβερή πραγματικότητα η οποία δεν μπορεί να αφήνει κανέναν αδιάφορο, όσους τουλάχιστον αναζητούν να κατανοήσουν την βαθύτερη ουσία του τραγικού σήμερα, πέρα από κραυγές, γραφικότητες, και κενολογίες.
Το κράτος εξ αρχής έλαβε την μορφή τυράννου για τον πολίτη. Ριζώθηκε βαθύτατα στην συνείδηση του Έλληνα ότι το κράτος είναι εχθρός, αντίπαλος, τύραννος, και ο Έλληνας το θύμα αυτού του τυρρανικού κράτους. Γι' αυτό άλλωστε και όλα τα φαινόμενα ανομίας και παρανομίας έχουν την ρίζα τους σ' αυτό ακριβώς το γεγονός: ο πολίτης θεωρώντας το κράτος ως εχθρό, προσπαθεί όπου μπορεί να το παρακάμψει, να το εξαπατήσει, να αποφύγει την παρέμβαση στην ζωή του. Ακριβώς η ίδια κατάσταση υπήρχε στα χρόνια της τουρκοκρατίας, ίδια νοοτροπία, ίδια πραγματικότητα. Αυτή ακριβώς η κατάσταση συνεχίστηκε και με την σύσταση του νεοελληνικού κράτους με μόνη διαφορά την εναλλαγή της εξουσίας: την θέση του αγά έλαβε ο Έλληνας τσιφλικάς, την θέση του Οθωμανού φοροεισπράκτορα του κεφαλικού φόρου έλαβε ο κρατικός μηχανισμός. Από εκεί και πέρα, η ιστορική συνέχεια ήταν λίγο ως πολύ αναμενόμενη, με τραγική κατάληξη την σημερινή ολική κατάρρευση των πάντων.
Όσο και αν στην ιστορία δεν χωρούν υποθέσεις, δεν μπορούμε να μην αναλογιστούμε πως η εξέλιξη του νεοελληνικού κράτους θα μπορούσε να ήταν ολικά διαφορετική. Η 27η Σεπτεμβρίου είναι μια αποφράδα ημέρα για τον νέο ελληνισμό. Δολοφονείται το 1831στο Ναύπλιο ο εθνικός κυβερνήτης Ιωάννης Καποδίστριας, και με την δολοφονία του σβήνει και κάθε ελπίδα αναγεννήσεως του Ελληνισμού ως κρατικής οντότητας δομημένης στις κοινές ανάγκες των ανθρώπων. Με την δολοφονία του και την έλευση της βαυαροκρατίας, ο ζυγός της ξενοκρατίας πλάκωσε τον Έλληνα. Οι Βαυαροί, έστω και αν δεχτούμε τις αγαθές προθέσεις τους, μετάλλαξαν την ελληνική συνείδηση. Κυνήγησαν καθετί το αυθεντικά ελληνικό, προσπάθησαν να προτεσταντοποιήσουν τον Έλληνα, και δημιούργησαν στο κράτος δομές, νοοτροπίες και μηχανισμούς ολοκληρωτικά αλλότριους προς την ελληνική συλλογικότητα.
Αυτός ο πραγματικά ενάρετος και έξοχος Έλληνας, με μια πρωτοφανή διεθνή αναγνώριση ως κορυφαίος διπλωμάτης της Ευρώπης, αναλαμβάνει να δημιουργήσει ένα κράτος κυριολεκτικά μέσα από τα ερείπια.
Από την πρώτη στιγμή γνωρίζει ότι αναλαμβάνει να σηκώσει έναν σταυρό του μαρτυρίου, καθώς έπρεπε να αντιμετωπίσει όχι μόνο έναν κατεστραμμένο χώρο, αλλά και τους κάθε λογής απατεώνες που είχαν αρχίσει ήδη από τα χρόνια της Επανάστασης να λυμαίνονται την κάθε προσπάθεια εθνικής αναγέννησης.
Έχοντας βαθύτατο το βίωμα της ελληνορθόδοξης συνείδησης αλλά και της ιστορικής πραγματικότητας, ο Καποδίστριας βάζει σκοπό της ζωής του την δημιουργία ενός κράτους-κοινωνίας.
Ενός κράτους δηλαδή το οποίο θα βρίσκεται σε κοινωνία και αλληλπεριχώρηση, και όχι σε πόλεμο με τον πολίτη. Γνωρίζοντας καλά τα ριζώματα του ελληνισμού, δίνει όλο το βάρος της πολιτικής του στην έννοια της συλλογικότητας. Δημιουργεί
και αναβιώνει συλλογικούς θεσμούς οι οποίοι αναδεικνύουν την κοινότητα ως πρωταρχικό ρυθμιστικό παράγοντα της κρατικής λειτουργίας, με αντικειμενικό σκοπό να συστήσει ένα κράτος το οποίο με τους θεσμούς και τις υπηρεσίες του θα υπηρετεί τις κοινές ανάγκες όλων του των πολιτών. Ένα κράτος που θα προάγει και θα προστατεύει τον άνθρωπο, και όχι να τον εξαχρειώνει και να τον καταστρέφει.
Πιστός στην ιερά αποστολή του, αρνείται να λάβει το παραμικρό από το δημόσιο ταμείο, ενώ αντιθέτως διαθέτει το σύνολο των εισοδημάτων του στα δημόσια οικονομικά. Στα χρόνια της διακυβέρνησης του, αυτός ο μαθημένος στην κοσμικότητα και στην πολυτέλεια, διάγει βίο ασκητικό «πάσχων μετά των πασχόντων και ασθενών μετά των ασθενούντων», ακολουθώντας την βαθιά θρησκευτική του πίστη.
Ο λαός, ο απλός Έλληνας, τον λάτρευε. Τον έβλεπε ως έναν απλό καθημερινό άνθρωπο που θυσιαζόταν για το κοινό καλό, για μια κοινωνία αληθινή και δίκαιη. Τον μισούσαν θανάσιμα αυτοί στους οποίους δεν επέτρεψε να ασελγήσουν πάνω στην κοινωνία. Οι μαθημένοι στην εύνοια των Τούρκων μπέηδες, οι διεθνείς τοκογλύφοι στους οποίους στάθηκε εμπόδιο, τα κάθε λογής «λαμόγια» και αρπαχτικά που είδαν την δυστυχία των Ελλήνων ως μια πρώτης τάξεως ευκαιρία προσωπικού πλουτισμού εις βάρος των «κορόιδων».
Γι' αυτούς ο Καποδίστριας ήταν τύραννος. Για τον ελληνικό λαό δεν υπήρξε απλά ένας αγαθός κυβερνήτης. Στα μάτια των Ελλήνων ήταν ένας άγιος.
www.elkosmos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου