Δεν έχουν τελειωμό οι αλβανικές προκλήσεις!

Γράφει ο ΝΙΚΟΣ Θ. ΥΦΑΝΤΗΣ

Ενδεικτικό των συνεχών προκλήσεων της γειτονικής χώρας εις βάρος της Ελλάδος αποτελεί το μνημείο που κατασκεύασαν ακραίοι αλβανικοί κύκλοι, ίσως με τη στήριξη και της κυβέρνησης, στον αυχένα του Λογαρά, στα ακροκεραύνια, στον δημόσιο δρόμο μεταξύ Χιμάρας – Αυλώνας. («Πρωινός Λόγος», Σάββατο 30 Νοεμβρίου – Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2013).

Πρώτη σκέψη να μην σχολιάσω την τοποθέτηση του ανεγερθέντος μνημείου σ’ έναν κατεξοχήν ιστορικό τόπο, την ιστορία του οποίου, άθελά τους, έφεραν στην επικαιρότητα οι δημιουργοί του μνημείου. Όμως, ένας συμπατριώτης, Βορειοηπειρώτης γιατρός, που ζει στην Πάτρα και είναι γνώστης των βορειοηπειρωτικών θεμάτων, με παρότρυνε να μην αφήσω ασχολίαστο το νέο αλβανικό κατασκεύασμα.

Επειδή οι ανιστόρητοι Αλβανοί «ιστορικοί» δεν σταματούν να παραποιούν και να διαστρεβλώνουν την αλήθεια, θα υπενθυμίσω ορισμένα ιστορικά γεγονότα που δεν αμφισβητούνται και ούτε αλλοιώνονται, γιατί είναι η πραγματικότητα.

Στο ανεγερθέν μνημείο στον αυχένα του Λογαρά αναγράφεται (στα αλβανικά βέβαια) ότι οι Αλβανοί αμύνθηκαν στην περιοχή «για την ανεξαρτησία από την επίθεση των σοβινιστών Ελλήνων»!

Τα γεγονότα είναι τελείως διαφορετικά και δεν έχουν καμία σχέση με όσα αναγράφουν οι φανατισμένοι και τυφλοί εθνικιστές Αλβανοί. Πολύ σωστά γράφει ο Δημ. Περδίκης ότι ο Σπυρομήλιος με απόβαση απελευθέρωσε τη Χιμάρα και με Χιμαριώτες και Κρητικούς εθελοντές έφτασε ως τον αυχένα του Λογαρά. Εκεί σταμάτησε η προέλασή του με εντολή του πρωθυπουργού της Ελλάδος Ελευθερίου Βενιζέλου. 

Ήδη από τον Νοέμβριο του 1912 ο Ταγματάρχης Σπύρος Σπυρομήλιος (γνωστός από τον μακεδονικό αγώνα με το ψευδώνυμο Καπετάν Μπούας) απελευθέρωσε, με εξέγερση των Χιμαριωτών, τη Χιμάρα από τους Τούρκους. Ο ελληνικός στρατός κατά τον πρώτο Βαλκανικό πόλεμο, πολεμούσε εναντίον των σουλτανικών στρατευμάτων και απελευθέρωνε την Ήπειρο από την οθωμανική κυριαρχία. Ποιοι Αλβανοί, επομένως, αμύνθηκαν εναντίον των «σοβινιστών Ελλήνων;». Την εποχή αυτή που διαδραματίζονται αυτά τα γεγονότα, δεν υπήρχε αλβανικό κράτος. Οι Έλληνες, που απελευθέρωναν την πατρίδα τους από τον τουρκικό ζυγό, βαφτίζονται στο μνημείο «σοβινιστές», μάλιστα πριν ιδρυθεί το αλβανικό κράτος.

Με την ανέγερση του μνημείου οι ίδιοι οι Αλβανοί υπενθυμίζουν ότι εκεί επάνω, στον αυχένα του Λογαρά, στα ακροκεραύνια, έπρεπε να χαραχτούν τα ελληνοαλβανικά σύνορα και όχι στο σημείο που χαράχτηκαν μετά την επιμονή και το «βέτο» της Ιταλίας, με αποτέλεσμα να υπαχθούν χιλιάδες ελληνικοί πληθυσμοί στο νεοσύστατο αλβανικό κράτος, για μόνο τον λόγο να έχει η Ιταλία προγεφύρωμα στην Αλβανία, όπως αποδείχτηκε αργότερα κατά τον ελληνοϊταλικό πόλεμο. Με όσα, όμως, συμβαίνουν στη γειτονική μας χώρα και με τον τρόπο που πολιτεύονται, είναι ανάγκη να ανασύρω από τη λήθη μερικές πτυχές της ταραγμένης εποχής των Βαλκανικών πολέμων, κατά τους οποίους, παρά πάσα έννοια δικαίου το βόρειο ηπειρωτικό τμήμα παραχωρήθηκε στην Αλβανία.

Από τον Μάρτιο μέχρι τον Δεκέμβριο του 1912 απελευθερώνεται από τον προελαύνοντα ελληνικό στρατό το Δέλβινο, η Χιμάρα, οι Άγιοι Σαράντα, η Κορυτσά. Το 1913 ολοκληρώνεται η Απελευθέρωση και του Βόρειου ηπειρωτικού τμήματος. Από τον Φεβρουάριο μέχρι και τον Μάρτιο απελευθερώνονται το Λεσκοβίκι, η Πρεμετή, το Αργυρόκαστρο, το Τεπελένι. Τον Δεκέμβριο του 1913 υπογράφτηκε από τις τότε Μεγάλες Δυνάμεις το «Πρωτόκολλο της Φλωρεντίας» και ορίστηκε Διεθνής Επιτροπή Ελέγχου για τη χάραξη των ελληνοαλβανικών συνόρων. Έτσι πραγματοποιήθηκε η διαίρεση της Ηπείρου σε Νότιο και Βόρειο. Από τότε χρησιμοποιείται ο πλαστός όρος Βόρειος Ήπειρος. Τον Φεβρουάριο του 1914 η Ελλάδα υποχρεώνεται να αποσύρει τα στρατεύματά της από τα απελευθερωθέντα βορειοηπειρωτικά εδάφη.

Στις 17 Φεβρουαρίου 1914 κηρύσσεται η αυτονομία της Βορείου Ηπείρου και συγκροτείται στο Αργυρόκαστρο προσωρινή κυβέρνηση με πρόεδρο τον Γεώργιο Χρηστάκη Ζωγράφο. Ο αυτονομιακός αγώνας θριάμβευσε και τον Μάιο του 1914 υπογράφεται το «Πρωτόκολλο της Κερκύρας» με το οποίο αναγνωρίζεται η ελληνικότητα της Βορείου Ηπείρου και εξασφαλίζεται για τις βορειοηπειρωτικές περιοχές ευρεία αυτονομία. Τον Οκτώβριο του 1914 ανακαταλαμβάνεται από τον ελληνικό στρατό η Βόρειος Ήπειρος και ενσωματώνεται με τον Μητροπολιτικό κορμό. Στις εκλογές του 1915 εκλέγονται 15 βουλευτές στην Βόρειο Ήπειρο, οι οποίοι γίνονται ενθουσιωδώς δεκτοί από την ελληνική αντιπροσωπεία. Με τον Πρώτο Μεγάλο Πόλεμο τα γεγονότα πήραν άλλη τροπή. Από το 1916 έχουμε την ιταλική κατοχή και ένα άλλον ιταλικό διωγμό του ελληνικού στοιχείου.

Να υπενθυμίσουμε ακόμη ότι η ελληνική διεκδίκηση, όπως διατυπώθηκε από τον Ελευθέριο Βενιζέλο στο μνημόνιο (30-12-1918), αφορούσε τις περιοχές νότια της γραμμής Αυλώνας – Πόγραδετς, τα εδάφη δηλ. που ξεκινούν από την παραλιακή ζώνη των Αγίων Σαράντα, η οποία αποκόπτεται από τις απότομες και απρόσιτες οροσειρές των Κεραυνίων (αυχένας Λογαρά), τη γραμμή Κλεισούρας – Πρεμετής, συμπεριλαμβάνοντας προς βορρά τη Μοσχόπολη, την Ερσέκα και Κορυτσά. Η ελληνική διεκδίκηση έφτανε ως εκεί που ζουν ελληνικοί πληθυσμοί από αμνημονεύτων χρόνων: ελληνόφωνοι, βλαχόφωνοι, αλβανόφωνοι, με ελληνικό φρόνημα και ελληνική συνείδηση. Μετά την επιβολή (1921) του «Πρωτοκόλλου της Φλωρεντίας» οι Αλβανοί με πολλούς τρόπους επεδίωξαν και καταβάλλουν μέχρι σήμερα φιλότιμες προσπάθειες να εξαλβανίσουν το ελληνικό στοιχείο. Ο αφελληνισμός κορυφώθηκε κατά την πενηντάχρονη δικτατορία του Ενβέρ Χότζα και των διαδόχων του.

Από της συστάσεως του αλβανικού κράτους (εκατό χρόνια τώρα) δεν έπαψαν οι ιστορικές παραχαράξεις, οι διωγμοί και οι κατατρεγμοί του ορθόδοξου ελληνικού στοιχείου με στόχο να απαρνηθεί την πίστη του και την ταυτότητά του. Πιστεύουμε ότι οι Βορειοηπειρώτες, όπως κράτησαν για έναν αιώνα όρθια την ορθόδοξη πίστη τους και την εθνική τους συνείδηση θα βρουν και πάλι τη δύναμη να θωρακίσουν τις ελληνικές τους ρίζες και καταβολές.

Πρωινός Λόγος