Του Σταύρου Λυγερού
ΕΙΝΑΙ ΟΡΑΤΟ διά γυμνού οφθαλμού ότι η κυβέρνηση βυθίζεται ολοένα και περισσότερο σε πολιτικό αδιέξοδο. Η ελπίδα του πρωθυπουργού ότι μετά τις γερμανικές εκλογές το ευρωιερατείο θα δρομολογούσε αμέσως την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους είχε τη μοίρα κάθε ψευδαίσθησης: Οταν ήρθε σε επαφή με την πραγματικότητα, διαλύθηκε. Σαν να μην έφθανε αυτό, η τρόικα απαιτεί τη λήψη μέτρων, τα οποία ενδεχομένως να αποδειχθούν μοιραία για την επιβίωση της κυβέρνησης. Ο ενιαίος φόρος των ακινήτων, οι ομαδικές απολύσεις και -κυρίως- οι πλειστηριασμοί της πρώτης κατοικίας δεν συνιστούν μόνο περαιτέρω επιδείνωση της ήδη δραματικής κατάστασης. Πλήττουν καίρια τα θεμέλια και τις σταθερές της ελληνικής κοινωνίας.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο αρκετοί βουλευτές της συμπολίτευσης προβάλλουν αντιρρήσεις, υποχρεώνοντας και την κυβέρνηση να προβάλλει με τη σειρά της κάποια αντίσταση στις απαιτήσεις της τρόικας. Κι αυτό παρά τη διαφωνία του Στουρνάρα, ο οποίος δεν πολυενδιαφέρεται για τις αντιδράσεις της κοινής γνώμης. Το χαρτοφυλάκιό του, άλλωστε, δεν το οφείλει στην ψήφο των πολιτών. Το οφείλει πρωτίστως στην εύνοια των δανειστών, οι οποίοι είχαν λόγους να θεωρούν ότι το αγαπημένο παιδί του σημιτικού εκσυγχρονισμού θα υπηρετήσει πιστά το μνημόνιο, ανεξαρτήτως κόστους.
Αυτές τις ημέρες, κραυγαλέα ο Βενιζέλος και εμμέσως ο Σαμαράς «αδειάζουν» τον υπουργό Οικονομικών. Μένει, ωστόσο, να αποδειχθεί εάν θα επιμείνουν μέχρι τέλους, ή εάν επί της ουσίας θα υποχωρήσουν, επιβεβαιώνοντας όσους θεωρούν την τωρινή στάση τους μάχη οπισθοφυλακών. Κρίνοντας, πάντως, από κυβερνητικές δηλώσεις, πιθανότερο φαίνεται να συμβεί το δεύτερο.
Η πόρτα για τις άνευ περιορισμού απολύσεις αφέθηκε ανοικτή από τον υπουργό Εργασίας. Εάν επιτραπούν, θα έχουμε όχι μόνο ένα νέο άλμα της ανεργίας, αλλά και μαζική αντικατάσταση θέσεων πλήρους απασχόλησης με θέσεις μερικής απασχόλησης. Μία τέτοια εξέλιξη δεν θα έχει μόνο πρόσθετες δραματικές επιπτώσεις στο κοινωνικό επίπεδο. Θα συρρικνώσει περαιτέρω τη ζήτηση, τροφοδοτώντας αντιστοίχως την ύφεση. Στο ζήτημα του φόρου ακινήτων έχει επέλθει ένας συμβιβασμός, χωρίς, ωστόσο, να έχουν εκλείψει οι αντιδράσεις. Η διαπραγμάτευση στους κόλπους της συμπολίτευσης αφορά την κατανομή του κόστους μεταξύ αστικών και αγροτικών ακινήτων. Οσο κι αν έχει σημασία η δίκαιη κατανομή, το μείζον πρόβλημα είναι ότι ο εν λόγω φόρος αθροιστικά σχεδόν εξαπλασιάζεται σε σύγκριση με το 2009. Οταν απαιτείς 2,9 δισ. από κατά κανόνα αφυδατωμένα νοικοκυριά, είναι προφανές ότι ο φόρος αυτός ισοδυναμεί με έμμεση σταδιακή δήμευση της ιδιωτικής περιουσίας.
Η εισροή δημοσίων εσόδων έχει διάρκεια μόνο όταν προέρχεται από λογική φορολόγηση των εισοδημάτων και της κατανάλωσης, εάν δηλαδή προέρχεται από τον παραγόμενο πλούτο. Η λεηλασία της ιδιωτικής περιουσίας, μέσω της υπερφορολόγησης, μόνο προσωρινά μπορεί να λύσει το δημοσιονομικό πρόβλημα. Βιώσιμη λύση θα προκύψει μόνο εάν η πραγματική οικονομία ορθοποδήσει και αποκτήσει αναπτυξιακή δυναμική. Η ασκούμενη πολιτική, όμως, αποδομεί την πραγματική οικονομία. Η δραστική μείωση των εισοδημάτων, σε συνδυασμό με την υπερφορολόγηση (και της ακίνητης περιουσίας), αναπόφευκτα πολλαπλασιάζει όχι μόνο τα «κόκκινα δάνεια» των τραπεζών, αλλά και τις ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το Δημόσιο. Με άλλα λόγια, επιβεβαιώνεται ότι δεν μπορεί να είναι υγιή τα δημόσια οικονομικά όταν η πραγματική οικονομία βρίσκεται σε κατάσταση ασφυξίας.
Με την αγορά ακινήτων να είναι ουσιαστικά παγωμένη και με τις τιμές συνεχώς να κατρακυλούν, η ρευστοποίηση ακίνητης περιουσίας δεν προσφέρει αξιοπρεπή λύση στα δοκιμαζόμενα νοικοκυριά. Εάν, μάλιστα, όπως απαιτεί η τρόικα, προστεθούν και οι μαζικοί πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, το αποτέλεσμα θα είναι να εκτοξευθεί ο αριθμός των αστέγων, και βεβαίως ένα μεγάλο πλήθος ακινήτων να περάσει στα χέρια «κορακιών» σε εξευτελιστικές τιμές.
Εάν κοιτάξουμε τη μεγάλη εικόνα, η ασκούμενη πολιτική καταλύει τον μικροϊδιοκτητικό χαρακτήρα της ελληνικής οικονομίας. Πρόκειται για ένα πρωτοφανές σε έκταση και ένταση πείραμα «κοινωνικής μηχανικής», το οποίο αλλοιώνει τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού.
Μπορεί η κυβέρνηση να λειτουργεί ως θλιβερός εφαρμοστής των έξωθεν εντολών, αλλά οι τροϊκανοί έχουν σχέδιο. Επιδιώκουν να μετατρέψουν την Ελλάδα σε χώρα φθηνών ευκαιριών για το μεγάλο ευρωπαϊκό κεφάλαιο σε όλα τα επίπεδα. Γι’ αυτό και επιβάλλουν μέτρα που κατακρημνίζουν τις τιμές των ακινήτων και οδηγούν στη μαζική εκποίησή τους. Γι’ αυτό και περικόπτουν δραστικά μισθούς και συντάξεις. Γι’ αυτό και καταργούν το νομικό πλέγμα προστασίας της εργασίας. Γι’ αυτό και καταλύουν τα υπολείμματα του κοινωνικού κράτους. Γι’ αυτό και καταδικάζουν σε ασφυξία μικρομεσαίες, αλλά και μεγαλύτερες επιχειρήσεις.
Ο μουντζούρης έχει παραλήπτη
ΟΙ ΣΑΜΑΡΑΣ ΚΑΙ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ολοκληρώνουν το καταστροφικό έργο που άρχισαν οι Γιώργος Παπανδρέου και Λουκάς Παπαδήμος. Δεν έχει πρακτική σημασία εάν οι δύο εταίροι και οι βουλευτές που τους στηρίζουν έχουν πλήρη συνείδηση για το αποτέλεσμα των πράξεών τους, ή είναι και οι ίδιοι θύματα της ρητορικής τους ότι σώζουν την Ελλάδα! Πρακτική σημασία έχει πως οι ίδιοι θεωρούν μονόδρομο την εξάρτησή τους από το ευρωιερατείο, γεγονός που τους καθιστά ανίκανους να εγγυηθούν την έξοδο της χώρας από τον φαύλο κύκλο.
Είναι αληθές πως πρωθυπουργοί, υπουργοί και βουλευτές δεν θα μπορούσαν να συμπεριφερθούν κατά τον τρόπο που συμπεριφέρονται εάν ευρύτερα οι εγχώριες άρχουσες ελίτ δεν ήταν τόσο εξαρτημένες, τόσο ταξικά ιδιοτελείς και τόσο πολιτικά κοντόθωρες. Με ζωτικά για την κοινωνία υποσυστήματα να οδηγούνται σε σταδιακή κατάρρευση και με την κρίση να προσλαμβάνει ολοένα και περισσότερο διαστάσεις ανθρωπιστικής καταστροφής, οι άρχουσες ελίτ αποδεικνύονται ανίκανες, έστω και την ύστατη στιγμή, να αναλάβουν πρωτοβουλίες εθνικής και κοινωνικής σωτηρίας. Αντιμέτωποι με τον γκρεμό και συνειδητοποιώντας ότι θα υποστούν δεινή ήττα όποτε στηθούν κάλπες, οι κυβερνώντες διολισθαίνουν σε επικίνδυνες ατραπούς. Με την αμέριστη βοήθεια των κατεστημένων ΜΜΕ, εξωραΐζουν χοντροκομμένα την πραγματικότητα. Μετατρέπουν ζωτικής σημασίας για την επιβίωση του πληθυσμού προβλήματα σε αντικείμενο μικροκομματικού καβγά με τον ΣΥΡΙΖΑ. Καταφεύγουν σε αντιδημοκρατικές πρακτικές. Το πιο ενδιαφέρον, όμως, είναι ότι ήδη συζητούν μεθοδεύσεις για να φορτώσουν τον μουντζούρη στον Τσίπρα και στο κόμμα του.
www.real.gr
ΕΙΝΑΙ ΟΡΑΤΟ διά γυμνού οφθαλμού ότι η κυβέρνηση βυθίζεται ολοένα και περισσότερο σε πολιτικό αδιέξοδο. Η ελπίδα του πρωθυπουργού ότι μετά τις γερμανικές εκλογές το ευρωιερατείο θα δρομολογούσε αμέσως την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους είχε τη μοίρα κάθε ψευδαίσθησης: Οταν ήρθε σε επαφή με την πραγματικότητα, διαλύθηκε. Σαν να μην έφθανε αυτό, η τρόικα απαιτεί τη λήψη μέτρων, τα οποία ενδεχομένως να αποδειχθούν μοιραία για την επιβίωση της κυβέρνησης. Ο ενιαίος φόρος των ακινήτων, οι ομαδικές απολύσεις και -κυρίως- οι πλειστηριασμοί της πρώτης κατοικίας δεν συνιστούν μόνο περαιτέρω επιδείνωση της ήδη δραματικής κατάστασης. Πλήττουν καίρια τα θεμέλια και τις σταθερές της ελληνικής κοινωνίας.
Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο αρκετοί βουλευτές της συμπολίτευσης προβάλλουν αντιρρήσεις, υποχρεώνοντας και την κυβέρνηση να προβάλλει με τη σειρά της κάποια αντίσταση στις απαιτήσεις της τρόικας. Κι αυτό παρά τη διαφωνία του Στουρνάρα, ο οποίος δεν πολυενδιαφέρεται για τις αντιδράσεις της κοινής γνώμης. Το χαρτοφυλάκιό του, άλλωστε, δεν το οφείλει στην ψήφο των πολιτών. Το οφείλει πρωτίστως στην εύνοια των δανειστών, οι οποίοι είχαν λόγους να θεωρούν ότι το αγαπημένο παιδί του σημιτικού εκσυγχρονισμού θα υπηρετήσει πιστά το μνημόνιο, ανεξαρτήτως κόστους.
Αυτές τις ημέρες, κραυγαλέα ο Βενιζέλος και εμμέσως ο Σαμαράς «αδειάζουν» τον υπουργό Οικονομικών. Μένει, ωστόσο, να αποδειχθεί εάν θα επιμείνουν μέχρι τέλους, ή εάν επί της ουσίας θα υποχωρήσουν, επιβεβαιώνοντας όσους θεωρούν την τωρινή στάση τους μάχη οπισθοφυλακών. Κρίνοντας, πάντως, από κυβερνητικές δηλώσεις, πιθανότερο φαίνεται να συμβεί το δεύτερο.
Η πόρτα για τις άνευ περιορισμού απολύσεις αφέθηκε ανοικτή από τον υπουργό Εργασίας. Εάν επιτραπούν, θα έχουμε όχι μόνο ένα νέο άλμα της ανεργίας, αλλά και μαζική αντικατάσταση θέσεων πλήρους απασχόλησης με θέσεις μερικής απασχόλησης. Μία τέτοια εξέλιξη δεν θα έχει μόνο πρόσθετες δραματικές επιπτώσεις στο κοινωνικό επίπεδο. Θα συρρικνώσει περαιτέρω τη ζήτηση, τροφοδοτώντας αντιστοίχως την ύφεση. Στο ζήτημα του φόρου ακινήτων έχει επέλθει ένας συμβιβασμός, χωρίς, ωστόσο, να έχουν εκλείψει οι αντιδράσεις. Η διαπραγμάτευση στους κόλπους της συμπολίτευσης αφορά την κατανομή του κόστους μεταξύ αστικών και αγροτικών ακινήτων. Οσο κι αν έχει σημασία η δίκαιη κατανομή, το μείζον πρόβλημα είναι ότι ο εν λόγω φόρος αθροιστικά σχεδόν εξαπλασιάζεται σε σύγκριση με το 2009. Οταν απαιτείς 2,9 δισ. από κατά κανόνα αφυδατωμένα νοικοκυριά, είναι προφανές ότι ο φόρος αυτός ισοδυναμεί με έμμεση σταδιακή δήμευση της ιδιωτικής περιουσίας.
Η εισροή δημοσίων εσόδων έχει διάρκεια μόνο όταν προέρχεται από λογική φορολόγηση των εισοδημάτων και της κατανάλωσης, εάν δηλαδή προέρχεται από τον παραγόμενο πλούτο. Η λεηλασία της ιδιωτικής περιουσίας, μέσω της υπερφορολόγησης, μόνο προσωρινά μπορεί να λύσει το δημοσιονομικό πρόβλημα. Βιώσιμη λύση θα προκύψει μόνο εάν η πραγματική οικονομία ορθοποδήσει και αποκτήσει αναπτυξιακή δυναμική. Η ασκούμενη πολιτική, όμως, αποδομεί την πραγματική οικονομία. Η δραστική μείωση των εισοδημάτων, σε συνδυασμό με την υπερφορολόγηση (και της ακίνητης περιουσίας), αναπόφευκτα πολλαπλασιάζει όχι μόνο τα «κόκκινα δάνεια» των τραπεζών, αλλά και τις ληξιπρόθεσμες οφειλές προς το Δημόσιο. Με άλλα λόγια, επιβεβαιώνεται ότι δεν μπορεί να είναι υγιή τα δημόσια οικονομικά όταν η πραγματική οικονομία βρίσκεται σε κατάσταση ασφυξίας.
Με την αγορά ακινήτων να είναι ουσιαστικά παγωμένη και με τις τιμές συνεχώς να κατρακυλούν, η ρευστοποίηση ακίνητης περιουσίας δεν προσφέρει αξιοπρεπή λύση στα δοκιμαζόμενα νοικοκυριά. Εάν, μάλιστα, όπως απαιτεί η τρόικα, προστεθούν και οι μαζικοί πλειστηριασμοί πρώτης κατοικίας, το αποτέλεσμα θα είναι να εκτοξευθεί ο αριθμός των αστέγων, και βεβαίως ένα μεγάλο πλήθος ακινήτων να περάσει στα χέρια «κορακιών» σε εξευτελιστικές τιμές.
Εάν κοιτάξουμε τη μεγάλη εικόνα, η ασκούμενη πολιτική καταλύει τον μικροϊδιοκτητικό χαρακτήρα της ελληνικής οικονομίας. Πρόκειται για ένα πρωτοφανές σε έκταση και ένταση πείραμα «κοινωνικής μηχανικής», το οποίο αλλοιώνει τα θεμελιώδη χαρακτηριστικά του ελληνικού κοινωνικού σχηματισμού.
Μπορεί η κυβέρνηση να λειτουργεί ως θλιβερός εφαρμοστής των έξωθεν εντολών, αλλά οι τροϊκανοί έχουν σχέδιο. Επιδιώκουν να μετατρέψουν την Ελλάδα σε χώρα φθηνών ευκαιριών για το μεγάλο ευρωπαϊκό κεφάλαιο σε όλα τα επίπεδα. Γι’ αυτό και επιβάλλουν μέτρα που κατακρημνίζουν τις τιμές των ακινήτων και οδηγούν στη μαζική εκποίησή τους. Γι’ αυτό και περικόπτουν δραστικά μισθούς και συντάξεις. Γι’ αυτό και καταργούν το νομικό πλέγμα προστασίας της εργασίας. Γι’ αυτό και καταλύουν τα υπολείμματα του κοινωνικού κράτους. Γι’ αυτό και καταδικάζουν σε ασφυξία μικρομεσαίες, αλλά και μεγαλύτερες επιχειρήσεις.
Ο μουντζούρης έχει παραλήπτη
ΟΙ ΣΑΜΑΡΑΣ ΚΑΙ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ ολοκληρώνουν το καταστροφικό έργο που άρχισαν οι Γιώργος Παπανδρέου και Λουκάς Παπαδήμος. Δεν έχει πρακτική σημασία εάν οι δύο εταίροι και οι βουλευτές που τους στηρίζουν έχουν πλήρη συνείδηση για το αποτέλεσμα των πράξεών τους, ή είναι και οι ίδιοι θύματα της ρητορικής τους ότι σώζουν την Ελλάδα! Πρακτική σημασία έχει πως οι ίδιοι θεωρούν μονόδρομο την εξάρτησή τους από το ευρωιερατείο, γεγονός που τους καθιστά ανίκανους να εγγυηθούν την έξοδο της χώρας από τον φαύλο κύκλο.
Είναι αληθές πως πρωθυπουργοί, υπουργοί και βουλευτές δεν θα μπορούσαν να συμπεριφερθούν κατά τον τρόπο που συμπεριφέρονται εάν ευρύτερα οι εγχώριες άρχουσες ελίτ δεν ήταν τόσο εξαρτημένες, τόσο ταξικά ιδιοτελείς και τόσο πολιτικά κοντόθωρες. Με ζωτικά για την κοινωνία υποσυστήματα να οδηγούνται σε σταδιακή κατάρρευση και με την κρίση να προσλαμβάνει ολοένα και περισσότερο διαστάσεις ανθρωπιστικής καταστροφής, οι άρχουσες ελίτ αποδεικνύονται ανίκανες, έστω και την ύστατη στιγμή, να αναλάβουν πρωτοβουλίες εθνικής και κοινωνικής σωτηρίας. Αντιμέτωποι με τον γκρεμό και συνειδητοποιώντας ότι θα υποστούν δεινή ήττα όποτε στηθούν κάλπες, οι κυβερνώντες διολισθαίνουν σε επικίνδυνες ατραπούς. Με την αμέριστη βοήθεια των κατεστημένων ΜΜΕ, εξωραΐζουν χοντροκομμένα την πραγματικότητα. Μετατρέπουν ζωτικής σημασίας για την επιβίωση του πληθυσμού προβλήματα σε αντικείμενο μικροκομματικού καβγά με τον ΣΥΡΙΖΑ. Καταφεύγουν σε αντιδημοκρατικές πρακτικές. Το πιο ενδιαφέρον, όμως, είναι ότι ήδη συζητούν μεθοδεύσεις για να φορτώσουν τον μουντζούρη στον Τσίπρα και στο κόμμα του.
www.real.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου