(Σ.τ.γ: αν και θεωρώ πως ο βρετανόπνευστος διαχωρισμός του πληθυσμού της Κύπρου σε «Ελληνοκυπρίους» και «Τουρκοκυπρίους» είναι αδόκιμος από ιστορικής, κοινωνιολογικής και άλλων απόψεων, εντούτοις στο παρόν κείμενο θα χρησιμοποιήσω τους όρους αυτούς για σκοπούς κατανόησης. Σε μεταγενέστερο κείμενο θα επανέλθω για να τεκμηριώσω την άποψή μου περί του λανθασμένου των ανωτέρω όρων.)
Ένα πολυδιαφημισμένο και «πολυαναμενόμενο», σύμφωνα με τους συντελεστές του, γεγονός έλαβε χώρα την Παρασκευή, 24η Ιουνίου 2011, στο θεατρο Ριάλτο στη Λεμεσό. Για πρώτη φορά προβλήθηκε ενώπιον του φιλοθεάμονος κοινού η ταινία-τεκμηριογράφημα «Το νησί που μοιραζόμαστε» (”Sharing an island”). Με χρηματοδότες, μεταξύ άλλων, την USaid (η οποία συνεισέφερε γαλαντόμως στην εκστρατεία για το «Ναι» στο σχέδιο Ανάν) και τον Οργανισμό Νεολαίας Κύπρου (ο οποίος αρνείται να δώσει το σχετικά μικρό ποσό που αντιστοιχεί στις αυτόνομες φοιτητικές παρατάξεις του ΕΦΑΕΦΠ), το γενικό πλαίσιο στο οποίο θα κινούνταν η προβολή μπορούσε - χωρίς να είμαστε απόλυτοι - να γίνει αντιληπτό. Για να μπορέσουμε να έχουμε πλήρη εικόνα και να εκφέρουμε άποψη, το παρακολουθήσαμε ιδίοις όμμασι.
Η υπόθεση αφορά έξι νέους ανθρώπους, 3 Τουρκοκύπριους και 3 Ελληνοκύπριους, οι οποίοι χωρίς να γνωρίζονται από πριν καλούνται να συμβιώσουν για 5 μέρες σε ένα σπίτι και παράλληλα να περιδιαβούν μαζί ολόκληρο το νησί μας. Πολύ φυσιολογικά τίθενται σε πρώτο πλάνο οι ανθρώπινες σχέσεις, όπου φυσικά δεν υπάρχει κάτι μεμπτό. Όμως, παρατηρήσαμε ότι κατά τη γνωριμία των πρωταγωνιστών (να σημειωθεί πως κανείς από τα παιδιά δεν είναι ηθοποιός) υπήρξε μια εννοιολογική διαστρέβλωση[1] και ουσιώδεις παραλείψεις. Για παράδειγμα, οι πρωταγωνιστές αναφέρονταν σε «βορρά» και «νότο», ωσάν και είναι απόλυτα φυσικό να είναι μοιρασμένο το νησί με αυτό τον τρόπο και έτσι ήταν ανέκαθεν. Καμία αναφορά στο διεθνώς αναγνωρισμένο κράτος της Κυπριακής Δημοκρατίας· απλά «νότος». Και το παράνομο πολιτειακό μόρφωμα τους ψευδοκράτους αναφερόταν σαν «βορράς». Όταν κάποια παιδιά Ελληνοκύπριοι ανέφεραν ότι η καταγωγή τους ήταν από τα κατεχόμενα, αλλά τώρα μένουν στις ελεύθερες περιοχές, δε μας είπαν γιατί δεν έμεναν στον τόπο καταγωγής τους. Προφανώς οι γονείς τους επέλεξαν να φύγουν οικειοθελώς και να μείνουν σε κάποιο άλλο μέρος. Ούτε καν νύξη στην τουρκική στρατιωτική εισβολή του 1974, τη διά της βίας επιβληθησόμενη διαίρεση και τη συνεχιζόμενη κατοχή της βόρειας Κύπρου.
Στο αεροδρόμιο Λευκωσίας
Πρώτος σταθμός των περιηγητών μας ήταν το σε αχρησία αεροδρόμιο Λευκωσίας, το οποίο βρίσκεται στη Νεκρά Ζώνη και ελέγχεται από τον ΟΗΕ. Το ερειπωμένο τοπίο φανέρωνε εγκατάλειψη και τα σημάδια του πανδαμάτορος χρόνου ήταν εμφανή στα αεροπλάνα και τα κτήρια. Χωρίς να είμαι σίγουρος, νομίζω πως κανένας από τους παρευρισκόμενους εκεί δε γνώριζε για τη σφοδρότατη μάχη που έδωσαν την 23η Ιουλίου 1974 οι Ελλαδίτες και Έλληνες Κύπριοι υπερασπιστές του αεροδρομίου απέναντι στις τουρκικές ορδές, οι οποίες κινήθηκαν για την κατάληψη του αεροδρομίου, παρά τη συμφωνηθείσα ανακωχή. Ήταν τότε που ο μόνος λόγος για τον οποίο οι Τούρκοι έμεναν στη μάχη, ήταν γιατί τους παρείχαν πληροφορίες οι Καναδοί κυανόκρανοι. Παρά ταύτα, οι μαχόμενοι υπερασπιστές συνέτριψαν τις τουρκικές δυνάμεις και διατήρησαν τον έλεγχο του αεροδρομίου, μέχρι που κατέφθασε ο ΟΗΕ και ανέλαβε τη διοίκηση της περιοχής, στερώντας από τις δυνάμεις της Εθνικής Φρουράς ένα σημαντικό στρατηγικό σημείο.
Στο χώρο εκείνο, λοιπόν, ο Τουρκοκύπριος νέος διαβάζει την ιστορία των γεγονότων του 1974, ιδωμένων από την τουρκική σκοπιά. Επαναλαμβάνει τα περί «ειρηνευτικής επέμβασης» και «προστασίας των Τ/κ». Οι Ε/κ αντιδρούν και του αναφέρουν πως δεν ήταν και τόσο ειρηνευτικός ο ρόλος της Τουρκίας το 1974. Κάποια στιγμή γίνεται αναφορά στο Ενωτικό δημοψήφισμα του 1950 και στο γεγονός ότι ψήφισαν και ορισμένοι Τ/κ για την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα[2]. Εκείνη τη στιγμή οι Τ/κ φάνηκαν να κεραυνοβολούνται γιατί επρόκειτο για γεγονότα που ουδέποτε δεν είχαν υποπέσει στην αντίληψή τους. Αναρωτιούνταν ποια συμφωνία ήταν αυτή μεταξύ Ε/κ και Τ/κ που να προνοούσε ότι ήθελαν και οι Τ/κ την Ένωση. Μέχρι που τους διευκρινίστηκε πως δεν ήταν συμφωνία, αλλά δημοψήφισμα. Ήταν στιγμές φοβερής αμηχανίας γι’ αυτούς και το ρηθέν συμβάν κατέδειξε την πλύση εγκεφάλου που υφίστανται Τούρκοι και Τ/κ. Βέβαια, υπάρχουν και περιπτώσεις που και σε εμάς δε διδάσκεται ολόκληρη η αλήθεια, αλλά θεωρώ πως δε βρισκόμαστε σε τόσο άσχημα επίπεδα στο θέμα αυτό. Εξάλλου, εμείς έχουμε εξαιρετικούς ερευνητές, όπως ο Μακάριος Δρουσιώτης, ο οποίος σε 6 ώρες μπορεί να ανακαλύψει περιστατικά δήθεν φρικαλεοτήτων που διέπραξαν οι Ε/κ σε βάρος των Τ/κ.
............. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΣΤΟ www.efylakas.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου