Το ελληνικό ενδιαφέρον θα πρέπει να επικεντρωθεί σε δύο σενάρια, σε σχέση πάντα με τις εξελίξεις στη Συρία και την εμπλοκή της Τουρκίας σ’ αυτήν. Κι αυτό γιατί από τις εξελίξεις αυτές και από την κατάληξή τους θα κριθεί στην κυριολεξία το μέλλον του Ελληνισμού.
Να εξηγήσουμε το γιατί.
Ξεκινάμε από το καλό -πάντα για τα συμφέροντα του Ελληνισμού- σενάριο.
Σύμφωνα μ’ αυτό, η κρίση τερματίζεται και με τη συναίνεση των ΗΠΑ, Ρωσίας, Γαλλίας και Ηνωμένου Βασιλείου εγκαθιδρύεται στη χώρα ένα σύστημα παρόμοιο με αυτό του Λιβάνου, που εξασφαλίζει τη σταθερότητα αλλά και τα συμφέροντα των θρησκευτικών και των εθνικών ομάδων οι οποίες απαρτίζουν τον πληθυσμό της Συρίας. Στο πλαίσιο της λύσης αυτής διασφαλίζονται τα συμφέροντα των χριστιανών της Συρίας, που αποτελούν ζωντανό μνημείο της παγκόσμιας κληρονομιάς, και με τον τρόπο αυτόν εξασφαλίζονται και τα -με την ευρεία έννοια- ελληνικά συμφέροντα, μια που το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας είναι συνυφασμένο με την ελληνική Ιστορία αλλά και τα συμφέροντα του Ελληνισμού στην περιοχή της αρμοδιότητάς του. Πάντα με βάση το ίδιο σενάριο, οι Κούρδοι της Συρίας αποκτούν τη Δημοκρατική τους Αυτονομία και δημιουργούνται συνθήκες για την ανάπτυξη στενότερων δεσμών με τους Κούρδους του αυτόνομου κουρδικού κράτους, που λειτουργεί ντε φάκτο από το 1991 στο Νότιο Κουρδιστάν (Βόρειο Ιράκ).
Η κατάσταση αυτή δημιουργεί ευνοϊκές συνθήκες για την απόκτηση καθεστώτος Δημοκρατικής Αυτονομίας από τους Κούρδους του Βορείου Κουρδιστάν (ΝΑ Τουρκία), μια που η Τουρκία, που υπερηφανεύεται ότι φιλοξενεί και εξοπλίζει τις συμμορίες που δρουν και σκοτώνουν αδιακρίτως στη Συρία, με υποτιθέμενο σκοπό τον εκδημοκρατισμό της γειτονικής χώρας, θα είναι εξαιρετικά δύσκολο να εξηγήσει στους Κούρδους αλλά και στη διεθνή κοινότητα γιατί δεν παραχωρεί τουλάχιστον τα ίδια δικαιώματα και στους Κούρδους που κατοικούν στη δική της... δημοκρατική επικράτεια.
Με αυτό το σενάριο εξασφαλίζονται τα συμφέροντα των χριστιανών, των Κούρδων και των άλλων μειονοτήτων, ενώ παράλληλα η κυβέρνηση που θα προκύπτει κάθε φορά είναι περίπου αδύνατο να ελέγχεται από το καθεστώς της Αγκυρας.
Αρα, οι μελλοντικές κυβερνήσεις της Δαμασκού θα σέβονται το Διεθνές Δίκαιο των Θαλασσών, κάτι που αρνείται να πράξει η Αγκυρα.
Να δούμε τώρα το κακό σενάριο.
Στο τέλος της κρίσης επικρατούν οι δυνάμεις εκείνες που ελέγχονται από τους Αδελφούς Μουσουλμάνους και εγκαθιδρύουν στη Συρία ένα δημοκρατικοφανές καθεστώς, το οποίο επί της ουσίας είναι μια σουνιτική δικτατορία που επιβάλλεται με υποτιθέμενες δημοκρατικές διαδικασίες και καταπιέζει χριστιανούς και Κούρδους, όπως κάνει η Τουρκία.
Γιατί το ονομάζουμε σουνιτική δικτατορία;
Διότι η πολιτική ασκείται με εθνοθρησκευτικά κριτήρια και από τη στιγμή που οι Αραβες σουνίτες αποτελούν το 60% του πληθυσμού της χώρας θα κυβερνούν δικτατορικά εσαεί όλους εκείνους που δεν είναι Αραβες σουνίτες μουσουλμάνοι. Παρεμπιπτόντως, αυτό το καθεστώς εγκαθιδρύεται σταδιακά στην Τουρκία, μια σουνιτική δικτατορία.
Πέρα όμως από τα ζητήματα δημοκρατίας και ανθρωπίνων δικαιωμάτων, σε περίπτωση που εφαρμοστεί το δεύτερο σενάριο, υπάρχουν και θέματα που αφορούν ζωτικά συμφέροντα του Ελληνισμού. Ποια είναι αυτά; Οι κυβερνήσεις των Αδελφών Μουσουλμάνων -αν δεν ελέγχονται απολύτως από την Τουρκία- υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να ακολουθούν σε μεγάλο βαθμό κοινή στρατηγική με την Αγκυρα στα ζητήματα που άπτονται του Διεθνούς Δικαίου των Θαλασσών και των θαλάσσιων ζωνών.
Δηλαδή, η Τουρκία θα επιβάλλει τις δικές της απαράδεκτες απόψεις στα ζητήματα των θαλάσσιων ζωνών και της ΑΟΖ στη ΝΑ Μεσόγειο, συνεπικουρούμενη από τις συγγενείς ιδεολογικοθρησκευτικά κυβερνήσεις της Δαμασκού, της Αιγύπτου και της Λιβύης.
Αυτό είναι ένας λογαριασμός που θεωρούμε ότι θα όφειλαν να κάνουν όλοι εκείνοι που συντάσσονται ακρίτως με την πολιτική της Τουρκίας στη Συρία, με δεδομένο ότι υπηρετούν και διακονούν πολιτικές και υπηρεσιακές θέσεις με ένα και μοναδικό ιερό καθήκον: Την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του Ελληνισμού και όχι της Τουρκίας και των Αδελφών Μουσουλμάνων.
Ο νοών νοείτω.
www,dimokratianews.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου