Τις τελευταίες φορές που συζητήθηκε στην ελληνική κοινωνία το ζήτημα των αποδοχών των βουλευτών, λάβαμε την απάντηση από τους βουλευτές ότι εάν συμβεί κάτι τέτοιο η πολιτική θα γίνει ένα σπόρ για... πλούσιους, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Γιατί λέει είναι πολλά τα έξοδα τ των βουλευτών και δεν μπορεί αυτοί να ανταποκριθούν στις ανάγκες τους εάν πέσουν κάτω από τα περίπου 8000 ευρώ (μαζί με τα επιδόματα και τις κατά μέσο όρο αμοιβές από τις επιτροπές) που παίρνουν.
Το ίδιο πάνω κάτω ακούμε και για τις κρατικές επιχορηγήσεις των κομμάτων. Ότι εάν αυτές καταργηθούν ή περικοπούν θα πρέπει τα κόμματα να συνάψουν συμμαχίες (και ως εκ τούτου να κάνουν υποχωρήσεις) με τους σημαντικούς οικονομικούς παράγοντες. Και αυτό δεν είναι καλό για την δημοκρατία μας. Και μετά από όλα αυτά έρχονται στην επιφάνεια τα ... πόθεν έσχες των βουλευτών. Που αποδεικνύουν ότι η πολιτική δεν είναι μεν αναγκαστικά ένα σπόρ για πλουσίους, αλλά επί της ουσίας ότι όποιος ανακατεύεται με την πολιτική γίνεται πλούσιος.
Έτσι βλέπουμε συνδικαλιστές με καταθέσεις εκατομμυρίων ευρώ και κάποια ακίνητα (βλέπε περίπτωση Τσούκαλη) βαριά ονόματα με τεράστιες περιουσίες όταν στην ζωή τους δεν υπήρξαν τίποτε άλλο από δημόσιοι υπάλληλοι και πολιτικοί και ούτω καθ' εξής. Και πόσα λεφτά και ακίνητα “φορτωμένα” σε συζύγους, παιδιά και ένας θεός ξέρει που αλλού.Και όλα αυτά εν μέσω κρίσης. Κάποιοι μάλιστα εν μέσω ακριβώς αυτής της κρίσης αυξάνουν κατά κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ τα “αποθεματικά” τους σε τράπεζες και χρηματιστήρια.
Είναι άραγε όλοι τόσο επιτυχημένοι επιχειρηματίες; Και εάν ναι γιατί αποτυγχάνουν τόσο παταγωδώς στο να διασώσουν την ελληνική οικονομία; Είναι οι βουλευτές πλούσιοι; Ή γίνονται πλούσιοι; Είναι όλοι οι διακεκριμένοι πλουσιότατοι πολιτικοί μας, αυτοδημιούργητοι εκπληκτικοί επαγγελματίες; Τα κληρονόμησαν όλοι από τους γονείς και τις θείες τους;
Τα ερωτήματα που μπορεί ο κανείς να θέσει για την προσωπική περιουσία του καθενός και τον τρόπο απόκτησής της πολλά. Δεν είναι όμως αυτή η ουσία. Οι πολιτικοί μας ανήκουν σχεδόν όλοι – ή είναι άμεσοι επίγονοι, βιολογικά ή πνευματικά, μίας συγκεκριμένης γενιάς. Μίας γενιάς που κυριολεκτικά γκρέμισε τα πάντα, προκειμένου να εξασφαλίσει την δική της ευμάρεια. Και δεν αναφέρομαι μόνο στους πολιτικούς, αλλά σε ένα μεγάλο κομμάτι της προηγούμενης γενιάς, που συμμετείχε στο “Φαγοπότι” λιγότερο ή περισσότερο. Δεν φταίνε φυσικά όλοι το ίδιο, όπως προσπαθεί να μας πείσει ο κ. Πάγκαλος.
Τα ερωτήματα που μπορεί ο κανείς να θέσει για την προσωπική περιουσία του καθενός και τον τρόπο απόκτησής της πολλά. Δεν είναι όμως αυτή η ουσία. Οι πολιτικοί μας ανήκουν σχεδόν όλοι – ή είναι άμεσοι επίγονοι, βιολογικά ή πνευματικά, μίας συγκεκριμένης γενιάς. Μίας γενιάς που κυριολεκτικά γκρέμισε τα πάντα, προκειμένου να εξασφαλίσει την δική της ευμάρεια. Και δεν αναφέρομαι μόνο στους πολιτικούς, αλλά σε ένα μεγάλο κομμάτι της προηγούμενης γενιάς, που συμμετείχε στο “Φαγοπότι” λιγότερο ή περισσότερο. Δεν φταίνε φυσικά όλοι το ίδιο, όπως προσπαθεί να μας πείσει ο κ. Πάγκαλος.
Η οικονομική πολιτική της προηγούμενης γενιάς
Τα πράγματα είναι απλά. Ήταν άπληστοι και υπερβολικοί από όλες τις πλευρές. Η πλεονεξία και η απληστία οδηγούσαν τον “οικονομικό σχεδιασμό” του. Χαμηλή ανεργία, χαμηλοί φόροι και μέγιστη κοινωνική ασφάλεια-πραγματικά απήλαυσαν μια ζωή με υπερβάσεις. Τα μισά από όσα ξόδευαν τα κέρδιζαν τα άλλα μισά τα υπεξαιρούσαν. Για να διατηρήσου το επίπεδο της ζωής τους, αύξησαν τα χρέη τους χρόνο με τον χρόνο. Κατέγραφαν τα αυξανόμενα χρέη, αλλά δεν έκαναν τίποτε, δεν τους ενοχλούσε καθόλου. Φυσικά πάντα παραπονούνταν γι' αυτό, αλλά ποτέ δεν πολέμησαν για να το σταματήσουν.
Αυτό συμβαίνει επειδή δεν είναι πραγματικά δικό τους πρόβλημα. Πάντα ήξεραν ότι κάποιος άλλος θα έπρεπε να πληρώσει τα χρέη τους. Ότι εμείς θα έπρεπε να τα ξεπληρώσουμε. Αλλά μια μέρα τα χρέη τους μεγάλωσαν τόσο πολύ, που οι τράπεζες δεν τους δάνειζαν άλλα χρήματα. Μετά κώλωσαν για “διάσωση”, γνωρίζοντας ότι η οικονομία θα κατέρρεε χωρίς νέες ενέσεις χρήματος. Η ανεργία ανέβηκε, αλλά δεν ήταν αυτοί που θα πλήρωναν το κόστος. Εμείς είμαστε, η νέα γενιά, που δεν μπορούμε να βρούμε δουλειά.
Εμείς είμαστε αυτοί που αναγκάζονται να θυσιάσουν για να πληρώσουν τα βουνά από τα χρέη σας.
Μπορούσαν να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους, γνωρίζοντας ότι με το δίπλωμα στο χέρι ποτέ δεν θα έψαχναν δουλειά. Εμείς παίρνουμε δύο πτυχία και θεωρούμε τους εαυτούς μας χαρούμενους εάν μπορούμε να βρούμε μια προσωρινή δουλειά μετά. Ξανά, εμείς πληρώνουμε για τα λάθη τους.
Πίστευαν στην πρόοδο, ότι ο πλούτος σας θα μπορούσε να μεγαλώνει συνεχώς. Κάθε μέρα εμείς γιορτάζουμε εάν δεν γινόμαστε πιο φτωχοί. Είμαστε άνεργοι, ελάχιστα πληρωμένοι ή δουλεύουμε 60 ώρες την εβδομάδα. Είμαστε τα θύματα της χρεωστικής τους πολιτικής.
Μπορούσαν να ολοκληρώσουν τις σπουδές τους, γνωρίζοντας ότι με το δίπλωμα στο χέρι ποτέ δεν θα έψαχναν δουλειά. Εμείς παίρνουμε δύο πτυχία και θεωρούμε τους εαυτούς μας χαρούμενους εάν μπορούμε να βρούμε μια προσωρινή δουλειά μετά. Ξανά, εμείς πληρώνουμε για τα λάθη τους.
Πίστευαν στην πρόοδο, ότι ο πλούτος σας θα μπορούσε να μεγαλώνει συνεχώς. Κάθε μέρα εμείς γιορτάζουμε εάν δεν γινόμαστε πιο φτωχοί. Είμαστε άνεργοι, ελάχιστα πληρωμένοι ή δουλεύουμε 60 ώρες την εβδομάδα. Είμαστε τα θύματα της χρεωστικής τους πολιτικής.
Εκπρόσωποι εκείνης της γενιάς
Όσοι σήμερα στην πολιτική, αγορεύουν υπέρ ή κατά του μνημονίου και έχουν τις τσέπες τους γεμάτες, θέλουν να πείσουν ότι έχουν την λύση, ψεύδονται. Ψεύδονται διότι παραμένουν εκπρόσωποι ακριβώς αυτού του παλιού συστήματος, το οποίο δεν έχει καταφέρει μέχρις στιγμής τίποτε άλλο παρά να συσσωρεύει χρέη στους ώμους τόσο των νεώτερων όσο και των αγέννητων.
Την ίδια στιγμή που κάποιοι θέλουν να μας πείσουν ότι αγωνίζονται για κοινωνική δικαιοσύνη ή ακόμη και για να “σπάσουν” τα συστήματα του παρελθόντος, συσσωρεύουν οι ίδιοι πλούτο και προσπαθούν να “βολέψουν” τους δικούς τους.
Τα Πόθεν Έσχες των βουλευτών αποδεικνύουν ένα μόνον πράγμα. Ότι στην χώρα μας, βασιλεύει ακόμη ο κοτζαμπασισμός. Που κανείς μετά τον Καποδίστρια δεν επιχείρησε οργανωμένα να διαλύσει. Οικογένειες, φράξιες και βαρόνοι. Και όποιος καταφέρνει να δημιουργήσει ένα ρήγμα, αφομοιώνεται τόσο εύκολα. Ή και ίσως έχει αφομοιωθεί πρίν καταφέρει να δημιουργήσει αυτό το... ρήγμα. Το οποίο ίσως μερικές φορές είναι τεχνητό.
Τα Πόθεν Έσχες των βουλευτών αποδεικνύουν ένα μόνον πράγμα. Ότι στην χώρα μας, βασιλεύει ακόμη ο κοτζαμπασισμός. Που κανείς μετά τον Καποδίστρια δεν επιχείρησε οργανωμένα να διαλύσει. Οικογένειες, φράξιες και βαρόνοι. Και όποιος καταφέρνει να δημιουργήσει ένα ρήγμα, αφομοιώνεται τόσο εύκολα. Ή και ίσως έχει αφομοιωθεί πρίν καταφέρει να δημιουργήσει αυτό το... ρήγμα. Το οποίο ίσως μερικές φορές είναι τεχνητό.
Υστερόγραφον
Την ίδια ημέρα που δημοσιεύτηκε το Πόθεν Έσχες των βουλευτών, αθωώθηκαν και οι κατηγορούμενοι για την “φούσκα” του χρηματιστηρίου το 2001. Δεκατρία χρόνια έχουν περάσει από μεγάλο σκάνδαλο με τις μετοχές φούσκες στο Χρηματιστήριο της Αθήνας όπου χιλιάδες μικροεπενδυτές είδαν να εξανεμίζονται μέσα σε λίγους μήνες οι οικονομίες χρόνων, ενώ τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων ουσιαστικά λεηλατήθηκαν, προκειμένου να ενισχυθεί ο χρηματιστηριακός τζόγος.
Και ενώ μετά από τόσα χρόνια πολλοί ήταν αυτοί που περίμεναν μία καταδίκη για τους ενόχους - εμπλεκόμενους ήρθε η απόφαση του δικαστηρίου για να αφήσει άφωνους τους πάντες. Άπαντες αθώοι. Και εάν οι συγκεκριμένοι ήταν όντως αθώοι, τελικά δεν υπάρχει κανείς που να καταδικάστηκε για εκείνο το τεράστιο σκάνδαλο. Που μεταβίβασε ένα τεράστιο μέρος της περιουσίας του ελληνικού λαού στις οικονομικές ελίτ. Ένα “χαράτσι” που καρπώθηκε η οικονομική ολιγαρχία. Πόσοι άραγε πολιτικοί κατάφεραν να “βγάλουν” λεφτά τότε στο χρηματιστήριο όταν όλοι οι άλλοι έχαναν; Και σήμερα τα δηλώνουν ως καταθέσεις ή μετοχές;
www.elora.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου