Εμπόδιο η κρίση πολιτικής εμπιστοσύνης

Του Σταυρου Λυγερου

Είναι κοινός τόπος ότι η κλεπτοκρατία, ο ανορθολογισμός, η σπατάλη, ο παρασιτισμός και οι ποικίλες μορφές αυθαιρεσίας ήταν όλα αυτά τα χρόνια συστημικά φαινόμενα και όχι εξαιρέσεις. Το γεγονός ότι αυτές οι νοοτροπίες και πρακτικές έχουν διαποτίσει ένα μεγάλο μέρος του κοινωνικού ιστού τις κατέστησε ανθεκτικές, αλλά όχι λιγότερο αντικοινωνικές. Το μοντέλο αυτό, όμως, έχει ήδη καταρρεύσει. Γι’ αυτό και όσοι αντιλαμβάνονται την τωρινή κρίση σαν μία δυσάρεστη παρένθεση αυταπατώνται. Η κρίση που βιώνουμε σηματοδοτεί από κάθε άποψη το τέλος μιας εποχής.
Αυτό δεν αφορά μόνο τη σφαίρα της οικονομίας. Αφορά και τη σφαίρα της πολιτικής. Για την ακρίβεια, το πρόβλημα είναι πρωτογενώς πολιτικό και δευτερογενώς οικονομικό. Τη χώρα την έφερε στο χείλος της χρεοκοπίας το πολιτικό σύστημα. Και το πολιτικό σύστημα δεν είναι απρόσωπο. Αξιωματούχοι που ευθύνονται για την κατάντια είναι πρόκληση σήμερα να αυτοπροβάλλονται σαν σωτήρες και ακόμα μεγαλύτερη πρόκληση να κουνάνε το δάκτυλο στην κοινωνία.
Η οικοδόμηση ενός υγιούς και παραγωγικού μοντέλου ανάπτυξης είναι ζωτική ανάγκη. Για να οδηγηθεί συντεταγμένα η κοινωνία προς αυτήν την κατεύθυνση προϋπόθεση δεν είναι μόνο η κάθε κοινωνική ομάδα να πάψει να οχυρώνεται πίσω από τη δική της μισή αλήθεια. Ούτε μόνο το βαρύ κόστος να κατανεμηθεί στοιχειωδώς δίκαια. Προϋπόθεση είναι, επίσης, να αρθεί το μεγάλο εμπόδιο που εγείρει η οξύτατη κρίση εμπιστοσύνης, το γεγονός δηλαδή ότι οι πολίτες θεωρούν πως το υφιστάμενο πολιτικό σύστημα δεν εξυπηρετεί το συμφέρον της κοινωνίας. Είναι προφανές ότι κανείς δεν θα δεχόταν να τον ξαναεγχειρήσει ένας γιατρός που σε προηγούμενη εγχείρηση τον είχε σακατέψει.
Το πρόβλημα δεν θα λύσει μία κυβέρνηση Ν.Δ., επειδή δικαιολογημένα θα αντιμετωπίσει και αυτή την έλλειψη πολιτικής εμπιστοσύνης. Ο μόνος τρόπος για να αρθεί το εμπόδιο και η Ελλάδα να εισέλθει σε τροχιά ανασυγκρότησης είναι στο τιμόνι να βρεθεί μία κυβέρνηση τα μέλη της οποίας δεν θα βαρύνονται με αμαρτίες και θα έχουν δώσει δείγματα γραφής, ότι μπορούν να λύσουν προβλήματα, αλλά και ότι σέβονται το δημόσιο συμφέρον. Αυτό έχει σημασία, επειδή τον τελευταίο καιρό πολυσερβιρίστηκαν σαν σωτήρες επίλεκτα στελέχη του χρηματοοικονομικού τομέα και του «κόμματος του Μνημονίου». Υπενθυμίζουμε ότι ορισμένα εξ αυτών μιλούσαν για ισχυρή οικονομία, παρότι το καράβι έπλεε από τότε προς τα βράχια.

Πηγή : www.kathimerini.gr